Het einde

Beste Fiena,

Even over het leven in een instelling voor de oudere mens. Daar moet je niet terecht komen. Al helemaal niet als je nog bij zinnen bent. Ik woon hier tijdelijk en hoop snel te verhuizen naar een betere plek. Hier wordt mij alles afgenomen. Ik mag niets zelf beslissen. Niet wanneer ik eet, uit bed kom, haren wassen, hoe en wanneer ik gewassen word, zelfs mag ik niet beslissen of ik het raam en de gordijnen open of dicht wil. De deur van mijn kamer gaat op slot. Hier is het beleid: niet amicaal met de bewoners worden. Dat betekent geen aandacht voor persoonlijke omstandigheden, geen gezellige onderonsjes. Hiervoor was ik in een andere instelling voor revalidatie. Dit mislukte. Maar ik had heel leuk contact met de verpleging. Zij waren oprecht geinteresseerd in de clienten. Ik was ook geinteresseerd in de verpleging. Zij vertelden mij persoonlijke dingen Een groot blijk van vertrouwen en dat was wederzijds. Daar kon altijd alles, uit bed, haren wassen enz. Mij werd nooit iets geweigerd. Daarbij had de verpleging het heel druk. Hier is niks mogelijk, geen tijd. De sfeer was daar ook heel anders. Iedereen was vrolijk en gezellig en de verpleging mocht elkaar ook graag. Hier is geen sfeer, geen emphatie. Ze praten over mijn hoofd heen alsof ik er niet ben terwijl ze de meest intieme handelingen bij mij verrichten. Als dit mijn leven is, ben ik er klaar mee. Mijn huisarts mag ik ook niet houden. Ik had mijn euthanasie met hem geregeld. Ik vertrouw hem. Wie kan ik nu nog vertrouwen?

Beste W,
Geen hond.