Roermond, 27 september 2015

Ha die Mar,

Af en toe doe ik ietsiepietsie om de wereld een beetje beter te maken. Zo dacht ik een paar jaar geleden: er zijn zoveel gebaren als je boos bent om je onvrede te laten zien. De welbekende middelvinger, de gebalde vuist, tegen je voorhoofd wijzen, het ga toch weg gebaar, dit alles gepaard aan een boze blik. In het verkeer maak ik natuurlijk ook wel eens een fout, en toch dacht ik: er is geen gebaar voor sorry, ik ben fout, mea culpa. Toen heb ik naar Veilig Verkeer Nederland een brief gemaild of er niet een algemeen gebaar voor ‘sorry” in het leven kon worden geroepen. Een paar maanden later las ik in de krant dat, als je een fout maakte in je auto, je twee handen omhoog kon houden en dat gebaar betekende ‘excuus!’.

Laatst ben ik ongelooflijk kwaad geweest over een reclame over maandverband. Deze reclame suggereerde dat je niet met een gerust hart in een lift kon stappen als je menstrueerde, vanwege de zogenaamde luchtjes. Ik mailde naar de reclamecodecommissie dat wij vrouwen in de reclame vaak afgebeeld werden als lekkende, stinkende, zwetende en schimmelende wezens en dat de heren reclamemakers best wat discreter met onze intieme probleempjes om mochten gaan. Ik kreeg een mail terug dat ze de reclame niet konden verbieden omdat er geen expliciete groep mensen gekwetst of beledigd werd, maar ze zouden de mail wel naar het desbetreffende reclamebureau doorsturen. Ik heb de reclame nooit meer gezien. Ook heb ik eens een koekjesfabrikant erop attent gemaakt dat de inhoud van het pak nog geen fractie leek op de afbeelding van de verpakking. Van de foto liep je het water uit je mond maar toen ik het eigenlijke koekje zag was het een zielig brokje gebakken deeg. Ze gaven me gelijk en stuurden een pak wel lekkere koekjes.

Maar laatst had ik een misser. De uit-de-oven chips van Lays had ik letterlijk in de oven gelegd en het resultaat was niet te vreten. Ik heb een boze mail gestuurd. Ze zullen wel gedacht hebben dat ik niet goed snik was. Het was niet de bedoeling dat IK ze nog eens in de oven bakte, ze kwamen al uit de oven. Bert lachte me hartelijk uit. Die schrijft die blijft, nietwaar Mar?

Moon

Ooit, heel lang geleden, meer dan 30 jaar geleden bouwden we geregeld feestjes in onze tuin. Daar mochten we altijd, heel genereus, verlichting voor lenen van de gemeente. Een heel lang snoer met gekleurde lampen. Gewoon voor nop. Het was een mooi gebaar van de burgervader om het feestje te laten slagen. Dat kun je je nu niet meer voorstellen. Op een dag kreeg ik een telefoontje van de gemeente of ik de verlichting wilde terug bezorgen. Ik ontplofte aan de telefoon. Wat ze wel dachten, ik had vanzelfsprekend het snoer lampen allang terug gebracht. Of ze hun administratie maar eens in orde wilden maken. Nooit meer iets van gehoord. Na een half jaar vond ik de verlichting terug in onze kelder. Ik schaamde me diep maar niet zo diep dat ik mijn verontschuldigingen aanbood en alsnog de verlichting terug bracht. Dat bezorgde me dan wederom een rot gevoel over mijn laffe gedrag. Dat gevoel sleet in de loop der jaren. We hebben wel nog vele feestjes gebruik gemaakt van deze lampen. Met schuldgevoel.

Soms maak ik een opmerking die niet goed doordacht is en mensen kwetst. Daarvoor bied ik dan mijn verontschuldigingen aan. Maar voor mijn gevoel is dat nooit genoeg. Ook als de verontschuldigingen worden aanvaard. Ik ben niet te overtuigen dat de opmerking dan weggepoetst is. Alleen weet ik niet hoe ik dat dan wel goed kan maken. Het is niet goed te maken, gezegd blijft gezegd.

Gedwongen sorry zeggen, werkt helemaal niet. Als mijn moeder en ik vroeger boos op elkaar waren, moest ik het goed maken. Het probleem was dat ik nog boos was als mijn moeder al spijt had. Ik moest haar dan een kus geven en alles was weer goed. Volgens haar dan, niet volgens mij. Ik was nog steeds boos, misschien nog wel bozer.

Mar