Erica Sanders en John Weemaes, Bonaire

Erika Sanders (33) en John Weemaes (43) horen nu ook officieel bij elkaar, ze zijn namelijk vorige week getrouwd. Ze wonen op Bonaire, Erika is geboren en getogen in Roermond en John in Sint Jansteen in Zeeland.

Erika en John vertellen:John: “We hebben elkaar leren kennen op Bonaire. Erika woont daar al acht jaar en ik ben iets meer dan twee jaar geleden vertrokken uit Nederland. Eigenlijk ben ik gevlucht in verband met een vorige relatie. Op advies van een vriend heb ik voor Bonaire gekozen. Ik was er nog nooit geweest. Ik heb eigenlijk meteen werk gevonden als barman in een strandbar. Na het werk ging ik altijd even naar mijn stamcafeetje en zes maanden na mijn komst op het eiland, stond Erika in de deur van mijn stamkroeg. Toen dacht ik meteen ‘oei, dat geeft troubles!’ Ik was helemaal niet op zoek naar een relatie en misschien ook nog niet aan toe. Maar ik zag haar en het was gewoon helemaal mijn type. Twee minuten later dacht ik al weer dat zij toch wat te hoog gegrepen was voor mij. In de loop van de volgende weken kwam ik haar steeds opnieuw tegen. Tja, Bonaire is maar klein. Dus die kans is redelijk groot. Ik had een heel klein appartementje gehuurd ergens in een rustig buurtje. Iets té rustig en ik stond op het punt om te verhuizen naar een buurt die meer bruisend was. Toen werd Erika ineens mijn buurvrouw! De verhuisplannen waren meteen van de baan. Toevallig was Erika oppasser van het erf en ik moest mijn huur aan haar voldoen. Dat was voor mij een feest, een keer per maand. Wij maakten voor die gelegenheid een lunchafspraak. Het gebeurde dat ik na de lunch weer wegliep zonder de huur te hebben afgedragen. Verder gebeurde er eigenlijk niet veel. Op een avond in een cafeetje werd Erika wat overmoedig en vertelde over haar gevoelens voor mij. Twee weken daarna ben ik bij Erika ingetrokken.

Erika: Hij was mij al eerder opgevallen dan ik hem. Op Bonaire wonen maar 15.000 mensen, dus als er een nieuw iemand komt wonen, valt dat op. Zeker als die iemand achter een bar staat. Hij intrigeerde mij gewoon. Toen we iets met elkaar kregen, zijn we meteen samen gaan wonen om huur te besparen en daarbij woonde ik eigenlijk veel te groot voor mij alleen. We waren al buren dus de stap was niet heel groot. We hadden een weekend gepland om te verhuizen. Hij zei: ‘we zijn zo klaar’, ik dacht dat we wel een dag bezig zouden zijn. Na een kwartier stond hij binnen met zijn kleren en anders niets. Hij had alleen maar witte kleding aangeschaft, op die manier kon hij alles combineren en het wassen was gemakkelijk. Sinds die dag zijn we heel blij en gelukkig met elkaar.”

Erika: “Veel mensen vragen aan ons waarom we dan toch wilden trouwen.”John: “Voor mij wel een logisch gevolg. Ik heb nooit het idee gehad dat trouwen belangrijk zou zijn. Misschien heeft het iets te maken met mijn leeftijd? Toen ik met Erika omging, zagen vrienden en familie in Nederland dat natuurlijk niet. Ik stuurde een goede vriend, Frans, in Nederland een smsje waarin ik Erika voorstelde en daaronder stond: ‘ooit ga ik met haar trouwen’. Toen wij vorig jaar in Nederland waren, liet Frans het smsje aan ons zien, hij had het al die tijd bewaard. Ik wilde trouwen omdat ik het gevoel heb dat we bij elkaar passen en, heel ouderwets misschien, dat wil ik officieel bevestigen. Op onze trouwdag vroegen mensen hoe het nu voelde om getrouwd te zijn. Eigenlijk ben ik voor mijn gevoel al getrouwd vanaf ik haar leerde kennen.Wat wij voelen, willen we ook graag delen, vandaar dat we wilden trouwen.”

Erika: “Wij wilden niet op Bonaire trouwen omdat onze familie en vrienden in Nederland wonen. Natuurlijk hebben we ook vrienden op Bonaire maar voor veel familie is het niet zomaar mogelijk om naar Bonaire te komen. Een andere reden is dat het trouwen toch vanuit het thuis van het meisje gebeurt.”John: “Vorig jaar september was ik voor het eerst in Roermond en ik was meteen enorm gecharmeerd van de stad. Ik vind het een heerlijke omgeving met veel sfeer. Het ziet er allemaal heel netjes uit. Je ziet ook dat het een stad in ontwikkeling is.”Erika: Het is de stad waar ik geboren ben en iedere keer dat ik hier ben, voel ik me trots op Roermond.”

Erika: Bonaire is natuurlijk maar klein en als ik in Nederland ben, zie ik dat er hier zoveel te doen is en zoveel mogelijkheden heeft. De levensstijl op Bonaire is heel anders. Het is allemaal niet zo moeilijk.”John: Als ik zie wat hier allemaal te koop is, maakt dat een keuze alleen maar lastig is. Je moet allemaal afwegingen maken. Dat hebben wij op Bonaire nooit, je koopt een T-shirt en slippers, qua kleding heb je alvast geen zorgen. Een auto, of hij nu tien jaar oud is of twintig jaar, dat doet er niet toe. “Erika: Gisteren waren we in een grote supermarkt. We hebben gefascineerd gekeken wat er allemaal te koop is. Hoe dat ging aan de kassa met scannen en helemaal geen meisje achter de kassa. Op Bonaire wordt het wel steeds beter. Een aantal jaren geleden toen mijn ouders er pas woonden, waren er soms drie weken geen aardappels te koop, nu soms nog twee dagen.” John: “Als we zo’n winkel op Bonaire hadden, zouden we begeleid moeten winkelen. We zouden ons afvragen of je de spullen nog wel zelf mag pakken!”Erika: “De gezondheidszorg is ook goed geregeld. We hebben een goed ziekenhuis met veertig bedden. Behalve als je bijvoorbeeld een hartaanval krijgt moet je met het vliegtuig naar Curaçau. De vraag is dan of je dat haalt.”John: “Erika lag met oud en nieuw in het ziekenhuis met longontsteking. Je liep de gang uit en dan kom je in een portaal en daar mag gerookt worden.”

John: Een groot verschil met Nederland is dat je op Bonaire bijna iedereen kent. Iedereen zegt elkaar goeie dag. Aan de andere kant is de anonimiteit in Nederland ook weer even lekker.”

Erika: “Maar uiteindelijk gaan we altijd weer graag terug naar Bonaire. Dat is nu ons thuis. Mijn ouders wonen vanaf volgend jaar acht maanden op Bonaire en vier maanden in Roermond. Dat lijkt me heel fijn om enkele maanden per jaar in Roermond door te brengen.”

John: Ik heb ooit een jaar in Griekenland gewoond, dus ik wist wel een beetje waar ik aan begon toen ik naar Bonaire verhuisde.Erika: “Ik ben mijn ouders achterna gegaan. Zij woonden daar al. Ik heb leuk werk, ik doe alles wat met verhuur van huizen en appartementen te maken heeft. Van hele kleine appartementjes tot hele grote villa’s. Op lange en korte termijn. Er wordt veel gebouwd. Dat is aan de ene kant een goede ontwikkeling en aan de andere kant gaat de vooruitgang wel heel snel. De verschillen tussen arm en rijk worden groter. Dat is een nadeel. De prijzen van huizen stijgen en dat maakt dat de lokale bevolking geen huizen kan kopen. Er zijn echt wel arme mensen. Een kassiére die veertig uur werkt, verdient 450 euro per maand. Daar moet zij dan een gezin van onderhouden. Het komt namelijk vaak voor dat vrouwen alleen met hun kinderen zijn, de man is gewoon weg. Daarbij is Bonaire niet goedkoop. Diverse families wonen meestal bij elkaar. De mensen helpen elkaar en op die manier redden ze het. Het is niet zo dat ze op straat leven of niet genoeg te eten hebben, dat niet.”John: “Dat Bonaire een Nederlandse gemeente wordt houdt ook in dat er beter onderwijs komt. Nu zijn er privé scholen waar de Nederlandse kinderen op zitten. Dat onderwijs is goed. De lokale bevolking kan geen privé school betalen.”

John: Onze plannen voor de toekomst zijn afgelopen zaterdag uitgekomen, door te trouwen. “Erika: We hebben het nu nog naar onze zin. Als dat niet meer zo zou zijn, weten we nog niet wat we gaan doen.”John: Morgen vertrekken we naar Thailand op huwelijksreis Stel nu dat we daar heel erg geïnspireerd zouden worden, dan zouden we misschien daar weer plannen over kunnen maken.”Erika: Voorlopig hebben geen plannen om ergens anders te gaan wonen. Ook omdat mijn ouders op Bonaire wonen. Dat maakt het voor mij een thuis. “

Erika: “Onze bruiloft was helemaal geweldig. We zijn om half vijf ’s middags getrouwd. Er waren 120 mensen in het gemeentehuis. Het was prachtig weer. De terrasjes zaten vol. Er was jaarmarkt, de hele markt stond vol, we kregen applaus, we kregen een stuk kaas van de kaasboer. De marktmeester feliciteerde ons. ‘John: “Het was inderdaad heel bijzonder. Omdat er markt was moesten we door de Biggenmarkt naar het stadhuis lopen. Daar stonden heel veel bekenden en familie te wachten en ook een hele goede vriendin van Erika van Bonaire. Zij had gezegd dat ze echt niet kon komen, maar ze was er dus wél. Dat gezicht van Erika...”Erika: “We wilden geen receptie, we hadden eigenlijk geen plan en ook geen draaiboek of ceremoniemeester. We zijn om half zes naar De Pauw gegaan. We hebben gegeten en gefeest met 150 mensen.”John: ‘Het was een beetje op z’n Bonairs, Limburgs, Zeelands. ‘s Avonds zeiden we tegen elkaar: Alles loopt volgens draaiboek.’”Het was ook een soort reünie, mensen die elkaar lang niet gezien hadden met als gemeenschappelijke factor wij tweeën. “

John: “Nu nog de huwelijksreis. We maken een rondreis met onze wederzijdse ouders. Heel bijzonder. Dat wil wel wat zeggen. Erika en ik komen uit eenzelfde soort nest. Wij noemen ons zelf ook zondagskinderen wat dat betreft. Alles verloopt in goede harmonie. Mijn vader is 76 en mijn moeder is 72 jaar. Op het moment dat ik in Nederland ben, zie ik ze. Maar verder dus niet, Ze zijn wel een keer op Bonaire geweest en ze zullen vast nog eens komen. Maar de tijd dat je bij elkaar kunt zijn is niet veel. Dus we zijn nu bij elkaar tijdens een mooi stukje van ons leven. Wij vinden dat super.”

John: “Ik leer al heel goed Limburgs en ik versta het ook. Als ik op Bonaire Limburgs hoor, zeg ik meteen : ‘Ha, sjaele wiekser’ en het ijs is gebroken. Daarna is het ‘Ha, kammeraod!’ Binnenkort spreekt heel Bonaire Limburgs.”Erika: “Ik wil de complimenten aan Roermond doen. Roermond heeft een speciaal plekje in mijn hart en nu ook in dat van John, want we zijn hier getrouwd. Dat vergeet je nooit meer.”