Beste Fiena,
Het is zover! Ik moet onder het mes. Ik zag het altijd gebeuren bij anderen. Kwalen en kwaaltjes bij anderen die verholpen moesten worden. Ik heb nooit begrepen hoe ingrijpend een ingreep (het woord zegt het al) is bij de patiënt. De patiënt, dat ben ik nu zelf. Ik moet nu door de molen in het ziekenhuis. Geen grote operatie, eigenlijk niets waar ik me grote zorgen om moet maken. Toch doe ik dat. Ik lig nachtenlang wakker en overdenk de ‘operatie’ Een groot woord voor het wegnemen van twee poliepjes uit de baarmoeder. Poliepen vind ik al een vies woord. Ik heb ze. In mij. Brrr. Ik mocht meekijken toen de arts in het ziekenhuis ze opspoorde. Ik zag ze op de film. Eerst was het wel interessant om in mezelf te kijken. Toen zag ik twee ‘dingetjes’. Toen hoefde het voor mij niet meer. Ze hoorden daar overduidelijk niet thuis. Hoe kóm je er aan? Maar nu is eerder de vraag: hoe kom ik er van af? Het gaat niet zomaar weer over zoals een verkoudheid. Je moet iets ondernemen. Een afspraak maken bij de vrouwenarts. Dat doet geen enkele vrouw graag of het moet zijn dat je in blijde verwachting bent. Met lood in de schoenen en bijgestaan door een vriendin, ging ik naar hem toe. Hij was aardig. Heel aardig. Hij had begrip voor mijn zenuwen. “Mevrouw, bij ons stelt niemand zich aan.’ Een hele geruststelling. Vooral toen ik op ‘de troon’ plaats moest nemen. Ogen dicht en het verstand op nul. Na vijf minuten was het voorbij, zoals de arts van tevoren beloofd had. Toen volgde het oordeel. De ‘dingetjes’ moesten er uit. Laat ik het niet doen, kunnen ze veranderen in dodelijke monsters. Dat moet voorkomen worden..
Ik moet wachten op een oproep voor de ingreep onder narcose. Dat wel. Een nacht op intensive care. Dat ook nog! Ik loop het risico dat ik niet meer van de beademing kom. Dan ga ik dood. Dat zei de dokter zelf!
Het wachten op de oproep valt niet mee. Zeker omdat mijn arts zelf ziek werd. Als ik wilde kon ik wachten dat hij weer beter was. Dat duurt enkele maanden. Hij heeft iets gebroken. Een vinger? Een hand? Een arm? Ik weet het niet. Het is te hopen dat hij weer het volle gebruik van zijn ledematen terug krijgt. Ik loop geen extra risico terwijl ik wacht. Ik wacht dus. Hem ken ik nu een beetje. Weer een andere dokter vergt teveel van mijn zenuwen.
Hoe zal het gaan voor en na de ingreep. Zal ik aan toeters en bellen hangen. Slangetjes en naalden? Ik wil het eigenlijk niet weten. Toch kijk ik op internet. Ik knap er niet van op.
Als alles achter de rug is, is de tandarts aan de beurt. Er brak zomaar een kies af. Ik kan met mijn tong helemaal in het gat dat ontstaan is. Die ingreep moet wachten. Ik kan niet twee ‘operaties’ tegelijk aan.
Beste W,
Laat mij horen hoe de ingreep is verlopen. Tenminste....als u het allemaal overleeft.
Fiena