Beste Fiena,

Is het een ouderenkwaal of is het iets van iedere leeftijd. Dat je het leven niet meer ziet zitten. Dat je het niet erg zou vinden als er een einde aan zou komen. NU. Tegenwoordig denk ik veel aan de dood. Eigenlijk al een tijd. Het wordt steeds erger. Niet alleen denk ik dat ik enge ziektes onder de leden heb. Wat gedeeltelijk waar is. Op een bepaalde leeftijd zijn er onderdelen van je lijf die het niet meer goed doen. Het gevolg is lijden en ongemakken. Dat moet je een plek geven. Ik kan niet veel meer maar daar leg ik me nogal gemakkelijk bij neer. Ik verzin iets waardoor ik het op een andere manier doe. De boodschappen worden aan huis gebracht, de pedicure, de kapster, de huisarts komen aan huis, de medicijnen en de boeken uit de bieb worden gebracht. Dat is heel fijn. Ik hoef mijn huis niet uit. Wat ik verder nodig heb, bestel ik op internet. Dat vind ik toevallig ook heel fijn. Ik wil nergens naar toe. Niet naar de stad, uitjes haat ik en uit eten hoeft ook niet voor mij. Mijn vrienden en vriendinnen komen veelvuldig op bezoek. Daar heb ik geen klagen over. Dat is heerlijk. Toch blijft er een gevoel knagen. Het gevoel dat ik een nutteloos persoon ben. Het is zo, dat als ik er niet meer zou zijn, dat geen groot verlies is. Misschien voor mijn kinderen. Een korte tijd. Mijn kleinkinderen zullen mij niet missen. Mijn verdere familie en goede vrienden zullen mij missen maar niet al te lang. Ik leef intussen veel in het verleden om te proberen me te herinneren wat ik allemaal fout deed. Dat is veel. Maar Ik kan het me niet voor de geest halen wat dat precies is. Ik dacht eigenlijk altijd dat alles bijna perfect was verlopen. Ik kan dat niet meer goed maken dus wat doe ik nog op deze aarde. Als bejaarde voel ik me teveel. De toekomst brengt niet veel goeds. Ik wordt steeds meer afhankelijk van andere mensen. Daar zit ik niet op te wachten. Maar dus eigenlijk wel. Het is wachten tot het zover is. Fiena, geef mij goede raad.

Beste A,
Zit niet zo te zeiken