Beste Fiena,

Ik heb gedaan wat ik me heb voorgenomen als mijn werkzame leven er zou zitten. Ik heb sinds een jaar of veertien een emaille naambord voor mijn raam staan. Donkerblauw met witte letters en een witte sierrand. Het is mooi en groot. Erg groot vond ik toen ik het ging afhalen bij de maker. Ik durfde het niet op mijn gevel te hangen omdat ik het opschepperig vond. Ik was mijn eigen bureautje begonnen. Het naambord was te in het oog springend. Terwijl dat toch eigenlijk de bedoeling was uit reclame oogpunt bekeken. In de loop van de jaren is me trouwens opgevallen dat vrouwen altijd spreken over hun bureautje, bedrijfje, winkeltje en mannen praten altijd over een bedrijf, bureau enz.

In ieder geval heb ik geen opdrachtgever meer sinds vorige week. Ik was al aan het afbouwen en werkte nog maar een beetje voor één bedrijf. Dat is nu afgelopen in verband met bezuinigingen. Ik had het al zien aan komen. Maar toch... nu is het definitief. Nu ben ik echt gepensioneerd. Ik heb niets meer omhanden en mijn bijverdienste naast mijn AOW is niet meer. Geen echte ramp, ik heb niet zoveel nodig, ik heb al alles.

Mijn mooie naambord staat niet meer voor mijn raam maar hangt bij mij aan de muur. Boven mijn bureau tussen mijn andere mooie, oude emaille reclameborden. Ik had al een plekje vrijgelaten. Het misstaat niet. Misschien zal ooit een van mijn kinderen het in zijn of haar huis ophangen. Dat hoop ik dan maar. Ik heb twee andere lievelingsborden: Een voorstelling van ‘Reckits , zakje blauw voor helder wit linnen’ en het bordje van het Klein College ooit een basisschool in Roermond, in zwart-wit uitgevoerd met de tekst: ‘Het hoofd der school is UITSLUITEND te spreken van 4-5.’

Tja, aan een mooie tijd in mijn leven is een einde gekomen. Op naar de volgende mooie tijd!

Beste N,
Als een deur dicht gaat, gaat een raam open