Beste Fiena,
Nu begrijp pas wat ik mijn ouders heb aangedaan toen mijn kinderen klein waren. Te pas en te onpas streek ik neer in het ouderlijk huis met twee kleine kinderen. Ik vroeg niet of het uit kwam. Daar ging ik gewoon van uit. Ik dacht dat mijn ouders het altijd leuk vonden om mij en de kinderen te zien. Niet alleen te zien maar ook om op ze te passen. Ik plofte bijna dagelijks bij hun op de bank of aan de keukentafel. Ik liet het aan mijn moeder over om de kinderen niet alleen van jassen maar ook van vuile luiers te ontdoen.
Mijn vader was degene die leuk ging spelen met de kinderen of soms een wandelingetje maken als ze erg wild en ongezeglijk waren. Krijsende kinderen waren in goede handen van moeder. Ik zelf deed net alsof het mij niet aanging. Ik zat rustig een tijdschrift te lezen of deed me tegoed aan de heerlijke zoete baksels van moeder of een restje van mijn lievelingseten. Ik voelde me ook niet geroepen om de rommel op te ruimen die mijn kinderen maakten. Het speelgoed dat zij in een aparte kast bewaarden voor mijn kinderen en de kinderen van mijn broer, liet ik gewoon liggen waar het neergegooid was. Maar ik zei wel altijd: Vind je toch niet erg, hé mam? Ik vroeg nooit of ze misschien zelf plannen hadden. Dat kwam niet in me op!
Ik wilde ook geregeld met vriendinnen iets leuks ondernemen. Bij zo’n gelegenheid dropte ik graag de kinderen bij pap en mam. Ik was heel gerust omdat ik wist dat alles goed was, De kinderen gingen heel graag naar opa en oma. Wat opa en oma vonden van zo’n invasie, weet ik echt niet. Ze klaagden nooit. Het was ook heel gemakkelijk als opa de kinderen in bad deed en oma het lievelingskostje voor de kinderen klaarmaakte. Kon ik ze zó in bed leggen thuis. Helemaal de hemel was als de kinderen konden blijven logeren. Wij, ouders, konden dan eens uitslapen. Dat mijn ouders ’s morgens al om zes uur uit de veren moesten voor de kleinste, stond ik niet bij stil.
Maar… Fiena, Ik ben mijn straf te pakken. Mijn twee dochters doen nu hetzelfde bij ons. De oudste dochter heeft twee zoontjes en de jongste heeft een meisjesbaby. Daar zijn wij mee gezegend. Wij houden veel van ze allemaal maar het is wel véél. We hebben geen dag meer vrij, ook niet in het weekend. Wij moeten alles opzij zetten als er een beroep op ons gedaan wordt. Eigenlijk hebben we niet altijd zin in peuters en kleuters. Wij willen paal en perk stellen aan het oppassen en het binnenvallen op alle uren van de dag. Wij willen rust, eigen dingen doen en ons huis niet steeds veranderen in een kinderparadijs. Soms verstoppen we ons in de slaapkamer en doen de deur niet open. Zijn wij nu slechte grootouders?
Beste H,
Ja!