Beste Fiena,

Als kind ging ik onder de tafel zitten en keek naar de volwassenen als zij met elkaar communiceerden. Ik kreeg informatie over grote-mensen-dingen die ik op dat moment niet begreep. Ik dacht dan: binnenkort weet ik wat ze bedoelen en waar ze het precies over hebben. Dat was inderdaad meestal zo. Ik deed niets met deze informatie. Ik vond het wel interessant.

Later keek ik naar mijn kleine kinderen. Hoe zij speelden. Ik verborg me niet meer onder de tafel maar achter een boek. Ik zag hoe de kinderen met elkaar communiceerden. Zij begrepen elkaar met weinig woorden en korte zinnen. Zinnen en woorden die voor mij geen betekenis hadden. Er werd met lego gebouwd in opperste concentratie in een onbegrijpelijk samenspel. Er werd met de poppen gespeeld en ze deden dingen die ik totaal niet begreep. Soms zonder woorden maar altijd in harmonie. Ze bedienden zich van tekens die ik niet kon duiden. Er daalde een soort van rust neer. Ik hield me op in een luchtbel (ik ben er niet!). Maar ik was me bewust van het grote cadeau om mee te mogen kijken in een spel dat een oefening voor later was.

Het kwam ook voor dat deze harmonie niet van de grond kwam. Vriendjes begrepen elkaar niet. De geesten waren niet op elkaar afgestemd. Dat mondde meestal uit in mislukt spel, gehakketak en uiteindelijk ruzie. Natuurlijk ook een leermoment maar wel een stuk ongezelliger.

Tegenwoordig kijk ik naar mijn allang volwassen zoon als hij zijn nieuwe hobby uitoefent, hij bakt taarten in mijn keuken. Hij heeft thuis de spullen niet. Ik kijk vanachter mijn boek stiekem toe. Hij houdt niet van koken maar blijkbaar wel van bakken. Dat is inderdaad een verschil. Bij het koken kun je al doende van idee veranderen en iets toevoegen of weglaten. Je proeft geregeld of de smaak goed is. Bij het bakken moet je je aan de precies weergegeven hoeveelheden en aan de baktijd houden. Je weegt en klopt en mengt zoals voorgeschreven. Leuk om te zien dat hij naarmate hij meer ervaring krijgt, toch eigen elementen toevoegt. Dat is creatief. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Ik kijk naar mijn dochter hoe zij met haar kinderen communiceert. Altijd geeft zij haar volle aandacht, legt uit en geniet van ze. Ik zie een goede moeder. Ik kijk naar mijn kleinkinderen en krijg daar geen genoeg van.

Ik bedenk dat tijd is om eens naar mezelf te kijken. Mezelf onder de loep nemen. Heb ik misschien te veel gekeken en te weinig daarvan geleerd?

Beste J,

U heeft wel gekeken maar niet gezien.