Beste Fiena,

Mijn moeder zei het vroeger al: Oud worden is niet leuk! Zij is 90 jaar geworden en de laatste tien jaren waren geen pretje. Zij woonde in het bejaardentehuis en had te maken met oude mensen die nog minder goed konden lopen en vooral veel waren vergeten. Minder goed konden converseren, geen krant of boeken lazen en bij de tv al snel in slaap vielen. Mijn moeder hield het nieuws goed bij en las ook goede boeken. Ze had op een gegeven moment niemand meer om daar een goed gesprek over te hebben. Ze werd niet meer geprikkeld en zakte zelf ook in een soort apathie. Ze ging zelfs kienen. Iets dat ze altijd verafschuwt had. Maar ja, je moet wat!

Ik kom nu zelf op een leeftijd (69) dat alles wat minder wordt. Mijn echtgenoot is al 15 jaar geleden overleden. Ik moet dus alles alleen opknappen. Ik ren niet meer even snel naar de bakker, ik doe het huishouden niet meer in een vloek en een zucht. Ik heb hulp in de huishouding voor het grove werk. De rest doe ik zelf. Maar wel op mijn elf en dertigste. Langzaam en met overleg en niet al te zorgvuldig. Op ladders klim ik niet meer, even een kast verven is er ook niet meer bij. Ik verdeel klusjes over diverse dagen, klusjes die ik vroeger in een uurtje deed. Het leven is langzaam geworden.

Kwaaltjes steken de kop op. Ik verlies ongewild urine, ik heb snel last van tocht. Vest aan, vest weer uit. Krampen in de benen, hoge bloeddruk, ik heb een leesbril en een bril om ver te zien. Ik kan geen uren achter elkaar meer lezen. Ik val midden onder een spannende film in slaap. Ik moet echt op tijd naar bed. Kroegentochten heb ik al vele jaren geleden afgezworen. Sinds kort hoor ik niet meer alles, vooral in gezelschap. Van een ijsje krijg ik maagpijn, van een gebakje diarree.

Het allerergste is dat mijn vriendenkring kleiner en kleiner wordt. Diverse lieve vriendinnen zijn mij al ontvallen. Andere vriendinnen zijn niet meer aanspreekbaar vanwege aftakeling van de hersenen.

Vorig jaar heb ik een cursus gedaan om met de computer te kunnen omgaan. Ik zit dus nu op internet. Ik heb een man leren kennen via het net. Wij chatten veel. Hij vertelt over zijn leven en ik over het mijne. Ik besteed hier veel prettige uren aan. Uren die ik zelf uitzoek en die mij goed uitkomen. We hebben veel dezelfde interesses maar hij is niet heel gezond en heeft veel last van allerlei ongemakken. Ikzelf vind het niet nodig om hem van mijn kwalen op de hoogte te brengen. Ik vind dit een prima manier om contact te hebben. Op deze manier sta ik niet oog in oog met zijn minder florissante kanten en hij niet met die van mij. Hij wil mij wel persoonlijk ontmoeten. Maar ik heb daar niet zo’n behoefte aan. Fiena, hoe pak ik dit aan?

Beste T, Houden zo! Wel de lusten maar niet de lasten.