Beste Fiena,

Het lijkt wel of het leven bestaat uit afscheid nemen. Soms was ik blij om afscheid te kunnen nemen. Noem bijvoorbeeld mijn schooltijd. Daar werd ik niet blij van en ik was dan ook heel opgelucht. Toen ik daar niet meer naar toe hoefde.

Ik nam op 12-jarige leeftijd afscheid van mijn lange haardos. Ik besloot mijn krullen af te knippen en heb daar altijd spijt van gehad. Enkele malen in mijn leven heb ik afscheid van vrienden genomen. Ze bleken geen echte vrienden. Kampeervakanties en het bezoeken van pretparken zijn er niet meer bij. Dat is een opgelucht en blij afscheid.

Ik heb mijn kinderen uit huis zien gaan. Het was een warm afscheid. Dat duurde tot het volgende weekend. Mijn momentjes dat ik een sigaret opsteek, zijn definitief verleden tijd. Na vele pogingen is dat gelukt maar niet van harte. De tijd van toetjes met slagroom, mokkataart en chips liet ik op doktersadvies achter me. Af en toe moet een mens zondigen...

Als ik foto’s van vroeger bekijk, zie ik er hoe ik was zonder rimpels. Het afscheid van mijn jonge gezicht ging geleidelijk, bijna ongemerkt. Tot ik op een dag schrok van mijn eigen spiegelbeeld. Ben ik dat?

Ik nam afscheid van mijn fiets na een valpartij. Dat is pijnlijk. Het is er langzaam ingeslopen, maar ineens realiseerde ik me dat er nooit meer feesten waren die de hele nacht duurden. Waar een klein gezelschap en ik altijd de zon zagen opkomen. Heerlijk bakken in de zon, doe je nu met gevaar voor eigen leven. Dat wist ik vroeger niet, dat wist niemand.

De dagen dat ik ‘even’ van alles en nog wat deed, komen niet meer terug. Ik neem ruim de tijd voor álles. Onlangs heb ik afscheid genomen van mijn donkerbruine haar, ik ben nu zilvergrijs. Gewoon voor altijd.

Beste N,

Rest nog het afscheid van het leven.