Beste Fiena,

In vroeger tijden werden boodschappers die een slechte tijding brachten ter dood gebracht. Een slechte boodschap overbrengen is altijd zwaar. Maar het ligt er maar aan hoe de boodschap gebracht wordt. Je kunt een nare tijding begripvol en vol medeleven overbrengen of bot en gevoelloos. Daar ligt het pijnpunt. Een arts moet bijvoorbeeld op een gegeven moment grote risico’s bij een operatie duidelijk vertellen. Daar heeft de patiënt recht op. Hij kan dit in een persoonlijk gesprek uitleggen en daar de tijd voor nemen. Hij kan het ook zeggen als de patiënt al op de operatietafel ligt. Ik weet van iemand die dat overkwam. Hij kreeg het van de anesthesist flink ingepeperd dat hij een heel hoog risico liep om niet meer wakker te worden. Hij lag verstard en keek naar de lampen boven hem en dacht: “Dit is dus het laatste wat ik zie op deze wereld...’. Gelukkig liep alles af zonder complicaties en was hij weer spoedig de oude. Maar het was een mededeling die volkomen onnodig was omdat hij al uitgebreid met zijn anesthesist daarover had gesproken. Degene die uiteindelijk zijn verdoving deed was een ander. Iemand zonder medegevoel. De boodschap was dezelfde maar de manier waarop deze gebracht werd, maakte een wereld van verschil.

Ik ken een ander geval van twee vrouwen die buiten hun schuld hun baan kwijtraakten. Hun grootste wens is weer aan het werk te gaan. Begeleiders bij het zoeken naar werk kunnen hun leven aardig verzieken. Een werkloze vrouw heeft het getroffen en zij ervaart begrip en goede raad. Goede raad die reëel is. Haar inspanningen om werk te vinden worden gezien. Een andere werkeloze vrouw heeft het minder goed getroffen met haar ‘gids naar werk’. Zij voelt zich vernederd en moet solliciteren op banen die totaal ongeschikt zijn. Banen die zij nooit kan doen omdat er diploma’s voor nodig zijn, eigen vervoer (zij heeft geen rijbewijs) of waar zij te oud (58) voor is. Eigen voorstellen om bijvoorbeeld een cursus te doen, worden als belachelijk afgedaan. Een afspraak op het kantoor met deze ‘gids’ is een marteling. Inlevingsvermogen is deze beul vreemd.

Ik ondervond het vorige week nog aan den lijve om boodschapper te zijn met een slechte boodschap.

Mijn man en ik en de andere opa en oma zouden voor onze drie kleinkinderen een boomhut in de tuin te bouwen. Het zou een geweldig weekend worden met de hele familie. Het hout werd gekocht en alles wat nodig was. Maar het weer gooide roet in het eten. Sneeuw, kou en storm met Pasen! Inderdaad wij moesten de kinderen de slechte boodschap brengen. Dit weekend geen boomhut maar gelukkig wel een hoop sneeuwpret.

Beste B,

Soms verdient de boodschapper eigenlijk wel de doodstraf!