Beste Fiena,

Mijn tijd is gekomen of beter gezegd gegaan. Weg. Mijn rol in het familiegebeuren was de moeder, de verteller in het toneelstuk. Ik praatte en regelde de feesten zoals Kerstmis en spelavonden en wat dies meer zij, tot een geheel. Ik maakte de plannen en vroeg iedereen zijn of haar mening over het tijdstip en de verschillende onderdelen en rollen die ingevuld moesten worden. Ook ontstonden er zomaar spontane ´feestjes´. Soms maar met drie personen waar we dansten op muziek van vroeger en nu en uit volle borst mee zongen. Mijn gasten waren van alle leeftijden. Dat is heel bijzonder. Deze ´feestjes´ komen nog steeds voor. Gelukkig. Maar verder is mijn rol in familie bijeenkomsten die van figurant. Ik ben er wel bij maar heb geen inspraak, tekst of invulling zoals koken voor de hele familie. Ik hoef ook geen lunch voor te bereiden of vlaai aan te laten rukken. Dat doen mijn kinderen allemaal. De bijeenkomsten spelen zich ook niet meer bij mij thuis af aan mijn grote tafel. Maar bij een van mijn kinderen. Daar ben ik niet bij. Zelfs de rol van figurant is overbodig. Figuranten worden niet gemist als zij niet mee doen. Voor de ene figurant tien andere. Figurant worden heb je meestal niet in de hand. Alles wordt je uit handen genomen. Om je te ontzien, omdat je de leeftijd hebt? Omdat je niet meer van deze tijd bent? Ik ben van verteller gedegradeerd tot figurant. Ik speel het oude omaatje. De regisseur is iemand anders van de familie. Het gebeurde in mijn beleving abrupt, ik zag het niet aankomen. De klap is hard. Ik zie het voor me hoe het ging met mijn eigen moeder. Ze was er wel bij en ook van harte welkom maar wel als figurant, van geen betekenis voor de inhoud van het stuk. Een opvulling. Ik riep altijd dat ik de moeder was en verantwoordelijk voor een thuis voor familie en vrienden. Voorbij is die mooie tijd. Ik leg me er bij neer. Protesteren heeft geen zin. Het zou beter zijn geweest als ik hier zelf voor gekozen had. Geleidelijk en als vanzelf zou mijn rol steeds kleiner worden met mijn volledige instemming. Nu voelt het alsof mij alles uit handen is gerukt.

Beste N,
Nog net geen persona non grata, dat is nóg erger.