Beste Fiena,

Mijn jeugd was, hoe zal ik het noemen, speciaal. Er zijn geen calamiteiten voorgekomen maar het liep ook niet allemaal van een leien dakje. Je moet weten dat mijn ouders niet gewoontjes waren en zijn. Dat is voor een kind/tiener niet gemakkelijk. Je vindt je ouders op een bepaald moment toch al niet helemaal koosjer. Je schaamt je voor je moeder die met de krulspelden in de deur opendoet voor je vrienden. Of je vader die meteen aan je eerste vriendje vraagt wat zijn vader doet voor de kost. Kijk, als het om dit soort gebeurtenissen gaat, is het nog normaal te noemen.

Bij mij was het stukken heftiger. Mijn moeder sprak met bomen, wij aten macro-biotisch en mijn vader hield zich bezig met het componeren van sombere liederen. Die gaf hij dan ten beste op begrafenissen en andere familiebijeenkomsten. Hij wilde ook op mijn school een voorstelling komen geven. Dat heb ik kunnen voorkomen door te dreigen met weglopen.

Mijn moeder droeg vreemde kledij. Rare mutsen en schoenen die al vijf en twintig jaar uit de mode waren. Zij maakte kleding voor ons, kinderen. Ze pasten niet. Ze waren óf op de groei gemaakt of aan de kleine kant. Zij was heel trots op haar ontwerpen. Zij was meteen de enige! Het waren meestal zeer kleurige kleren met veel strikjes en kwikjes. Ik heb ze uit de grond van mijn hart gehaat. Op een bepaalde leeftijd weigerde ik ze te dragen, maar de aanschaf van een hele gewone spijkerbroek had heel wat voeten in aarde. Mijn moeder vond mij een uitermate saai kind. Ik vond haar gewoon gek.

Nu ben ik tot de jaren van verstand gekomen en ik heb er nu geen last meer van als mijn moeder buitenissig gekleed gaat. Ik vind het wel dapper. Ze wordt nog steeds niet geaccepteerd in ons dorp, Ze wordt bekeken en er wordt stiekem om haar gelachen. Daar heeft mijn moeder geen last van, zegt ze. We waren laatst samen een dagje in Amsterdam. Mijn moeder was een beetje grieperig en om erger te voorkomen droeg ze die dag een brommerhelm, zo’n knalrode. In Amsterdam zijn de mensen wel wat gewend. Maar in het restaurant waar we gingen eten, keken de gasten en de bediening wel raar toen mijn moeder de helm niet afzette tijdens het eten. Ik zat er naast en het kon me niks schelen wat de mensen van mijn moeder dachten. Dat was voor het eerst. Ik realiseer me dat ik geen plaatsvervangende schaamte meer heb. Ik ben nu zelf moeder en mijn kinderen vinden mij nu raar. Ik begrijp niet wat er nu zo vreemd is dat ik mijn nagels laat groeien. Ze zijn al tien centmeter lang. Ik ben er heel trots op. De keizerin van China had ze ook!

Beste F.

Ik begrijp ook niet wat daar nu zo raar aan is.