Beste Fiena,

Ik lees altijd alle overlijdensadvertenties. Wie niet? Soms is het schrikken omdat het een vage bekende is en ik een familielid ken. Ik verbaas me soms over de teksten in advertenties. Een gedicht, gejat of, heel mooi, zelfgemaakt. Vaak ook een frappante uitspraak van de overledene zelf. Wat heel gewoon is geworden: de tekst dat hij de strijd tegen een ziekte niet heeft kunnen winnen. Dat is volgens mij geen kwestie van winnen of verliezen maar van geluk hebben of een goede arts en goede medicijnen. Vooral geluk speelt volgens mij een grote rol. Je hebt geluk als je in een vroeg stadium in goede (arts) handen terecht komt en er een goede remedie bestaat. Daar is geen strijdbijl bij nodig, meestal wel een lijdensweg. Of simpelweg is het zo dat de tijd van gaan, gekomen was. Het doet me wat als er staat dat de overledene een zwaar, langdurig ziekbed heeft gehad. Dat laat mij aan mijn vader denken. Hij heeft veel pijn geleden, pijnstillers hielpen niet meer. Dat gebeurde 50 jaar geleden. De nonnen hielden hem met liefde in leven door hem pap met rauwe eieren te laten eten. Ze bedoelden het goed maar het werkte averechts, hij sliep niet rustig in maar bleef veel te lang lijden. Wat ik ook vreemd vind, is dat huisdieren mét pootafdruk in de krant staan. Voor wie? De dieren weten van niks en de overledene ook niet. Sommige advertenties lijken een brief bedoeld voor de dode geliefde. Alsof hij of zij deze advertentie kan lezen. Gewoon gezeten op een wolk of in de hemel. Het zou natuurlijk fantastisch zijn als we na onze dood alle andere geliefden terug zouden zien. Daar fantaseer ik wel eens over. Maar geloven? Nee, dat dan weer niet. Geregeld zie ik bijnamen staan. Leuk! Tegenwoordig zie ik ook dat kort en bondig: Jan is dood. Punt, dat spreekt me meer aan dan lange teksten hoezeer hij gemist wordt. Daar zijn geen woorden voor. Ik denk vaak aan de mensen die ik moet missen en stel me voor hoe zij zouden reageren op gebeurtenissen in mijn leven. Hoe fijn het zou zijn als zij er bij zouden zijn. Vooral als het mooie ervaringen betreft en hoe zij mij zouden troosten bij negatieve ervaringen. Dat alleen al geeft mij troost. Sommige namen zie ik ieder jaar terugkomen in de krant, ter herinnering. Voor wie zou dat bedoeld zijn? De naasten herinneren zich de overledene vanzelfsprekend. Zelf vergeet ik het liefste de datum van overlijden, ik denk aan ze op hun verjaardag.

Beste F,
Laat een mooie erfenis na dan is de herinnering aan jou ook mooi.