Theo S. te H. schrijft in zijn brief: Lieve Fiena, mijn vrouw en ik zijn op een leeftijd gekomen dat we ons werkzame leven binnenkort gaan afsluiten. Nu is onze jarenlange droom om op onze oude dag te verhuizen naar een dorpje. Wij wonen ons hele leven al in de stad. Het leek ons helemaal fantastisch om midden in de natuur te wonen. Onze eigen groenten te verbouwen, een geitje in de tuin, een hond, katten en misschien wel een paard in de wei. Wij zagen het helemaal voor ons. De grote woonkeuken die ruikt naar zelf gemaakte jam van onze eigen aardbeien en kersen. Zelf brood bakken en grote bossen bloemen op de tafels uit eigen tuin. We zagen onze kleinkinderen al ravotten en samen met opa een boomhut bouwen. En dan moet je weten dat onze dochter in Amsterdam woont met haar man en twee kinderen. Ze komen af en toe een dag naar Limburg en onze zoon heeft geen kinderen.

Nu is het zo dat mijn vrouw daar over blijft dromen en het idee voor mij een nachtmerrie is geworden. Ik begin steeds meer te beseffen dat ik helemaal niet in een dorp wil wonen. Ik wil gewoon hier in mijn eigen stad blijven waar ik iedere stoeptegel ken. Waar ik ook de mensen ken. Als ik in de stad loop kom ik altijd wel een bekende tegen. Ik hou van de drukte en de markt op zaterdag is gewoon een uitje. Als de zon schijnt en ik op het Munsterplein loop voel ik me rijk. Ik drink een pilsje op een terrasje en voel me happy. Ik ontmoet mijn vrienden en we ouwehoeren wat. Ik heb hier mijn hobby’s. Fiena, ik wil geen grote eigen tuin. Mijn tuin is het Munsterplein en de Markt. Als ik door een vreemd dorp loop kom ik geen hond tegen die ik ken. Ik heb nog nooit graag in een tuin gewerkt. Ik deed dat omdat het nu eenmaal moest. Hoe kom ik toch op het eigenaardige idee dat ik dat leuk zou vinden als ik oud ben? Heeft mijn vrouw mij dit ingefluisterd? Ik weet het niet.

Mijn vrouw is niet om te praten en wordt hysterisch als ik spreek over wonen in de stad. We moeten en zullen verhuizen. Het tijdstip komt steeds nader en ze zoekt al een makelaar om ons heerlijke stadspand met kleine ommuurde tuin te verpatsen aan de eerste de beste vreemdeling.

Ik wil mijn vrouw niet kwijt maar ik ga niet mee naar een dorp om boer te worden.

Fiena, wat nu?

Beste Theo.

Wat hebt je al die jaren gedaan als je vrouw fantaseerde over het hutje op de hei met jou samen? Geslapen? Niet de moeite gedaan om zelf te denken?

Wat je zou kunnen voorstellen is om twee (kleine) huizen te hebben. Een in het dorp en een in de stad. Dan kunnen jullie de mooie zomerdagen buiten doorbrengen en de donkere (ook gezellige) dagen in de stad.

Jullie kunnen ook apart gaan wonen en bij elkaar op bezoek gaan. Gescheiden en toch samen.

Een van jullie offert zich met liefde op.

Het kan gebeuren dat je geluk hebt en vinden jullie niemand die jullie huis wil kopen.

Of misschien vinden jullie niet het ultieme plekje in een dorp. Dát is misschien de beste mogelijkheid dat je steeds mankementen vindt waardoor de koop van een boerderijtje niet doorgaat. Dat afspraken met de makelaar ‘vergeten’ worden Dat vreemde misverstanden haar plannen doorkruisen. In het geniep saboteer je alle mogelijkheden. Net zolang tot je vrouw haar droom opgeeft.

Beste S, je kunt kiezen: Je verhuist en je krijgt spijt of je verhuist niet en je krijgt ook spijt.

Fiena wenst je veel wijsheid