Beste Fiena,

Mijn moeder was een dame! Als zij nu nog zou leven zou ze ongeveer 100 jaar zijn, ze is negentig jaar geworden. Haar hele leven is zij een echte dame gebleven. Wij waren eigenlijk een normaal middenstandsgezin. Maar mijn moeder was méér.

Zij zag er altijd gesoigneerd uit. De haren (blauwgrijs) zaten altijd goed. Er was geen kreukel of los naadje aan haar kleding te ontdekken. Ze bleef tot het einde toe ijdel. Het was een mevrouw met smaak. Dat bleek uit haar kleding (bijna altijd een keurig deux piece , dat is een mantelpakje) maar ook in haar interieur. Haar huis was haar castle. Zij bleef bezig met mooie spulletjes te verzamelen. Ik heb haar ook nooit horen zeggen dat ze te oud was voor nieuwe sieraden of een nieuw handgeknoopt tapijt uit verre landen. Want dat was haar hobby. Zij verzamelde Perzische tapijten. Ze was dol op mooie sieraden en kocht tot op hoge ouderdom nieuwe bling-bling voor zichzelf.

Ze rookte sigaretten door een sigarettenpijpje, ze droeg nooit een ‘gewone’ ochtendjas maar altijd een hele sjieke peignoir.

Ze noemde haar vriendinnen nooit en te nimmer bij hun voornaam. Het bleef soms zestig jaar lang mevrouw Zus en Zo en andersom ook. Ze gingen samen op vakantie naar Scheveningen en dan zou je verwachten bij terugkomst, dat ze elkaar eindelijk bij de voornaam waren gaan noemen. maar nee, dat zat er niet in.

Mijn moeder zou nooit eten met ‘ijzeren bestek’. Zij had meerdere zwaar verzilverde casettes met alles er op en er aan van taartvorkjes en fruitmesjes tot visbestek en aspergeschep. Ze hield van mooi gedekte tafels met gesteven linnen tafellakens en servetten. Bij ons kwamen nooit pannen op tafel maar altijd porseleinen dekschalen.

Het ging zover dat mijn broer toen hij in militaire dienst moest, zijn zilveren bestek meekreeg (die arme jongen kon niet met ijzeren bestek eten). Ik lag ooit in het ziekenhuis en zij bracht mijn zilveren beker mee om uit te drinken. De bekers in het ziekenhuis waren te grof!

Op zondagmorgen gingen we naar de mis van half twaalf in de kathedraal. Op dat tijdstip waren daar alle zakenmensen en notabelen te vinden. Het was eigenlijk meer een modeshow. Mijn moeder met hoed en voile en nonchalant een echte vos om haar schouders gedrapeerd. Ik als klein meisje met de pijpenkrullen, fluwelen jurkje en sneeuwwitte lakschoentjes. Wij liepen dan door de hele kerk, op zoek naar een zitplaats, zodat iedereen ons gezien had.

Dus wij, kinderen, twee meisjes en een jongen, zijn ook zo opgevoed. Maar wij zijn allemaal geen echte dames en heren geworden. Wij zijn ‘gewoon’.

Eigenlijk zou ik best een echte dame willen zijn, Fiena, kan ik dat nog worden?

Met vriendelijke groeten,

M.

Beste M.

Echte klasse héb je of heb je niet.

Fiena