Beste Fiena,

Toen ik kind was, vond ik mezelf rijk. Ik had 60 jaar geleden een échte poppenwagen, poppen en poppenkleertjes. Met kerstmis lag er ieder jaar een doos Caran D’Ache kleurpotloden onder de kerstboom, een metalen doos met 24 potloden. (ze zijn nog steeds te koop en kosten tegenwoordig 45 euro!!!). Maar dan heb je ook wat!

Met Sinterklaas vroeg ik meestal nieuwe poppenkleertjes. Deze werden gemaakt door een vriendin van mijn moeder. Ik herinner me het bontjasje, de broeken met echte ritsen, de knoopje op de truitjes. Het was fantastisch. Een keer had ik een speciale pop op het oog, ze kostte ƒl 49,50. Dat was erg veel geld en ik verwachtte haar niet te krijgen maar dat gebeurde toch. Ik was de koning te rijk.

Af en toe kwam een andere vriendin van mijn moeder op bezoek, ik noemde haar tante Anneke. Ik kreeg dan van haar, o wonder, een hele gulden. Ik had duizend fantasieën wat ik ervan zou kopen. Wat ik er uiteindelijk mee deed, weet ik niet meer. Wel het gevoel van onmetelijke rijkdom.

Een keer was ik met mijn moeder in de stad en ik wilde ik heel graag een blouse hebben die zij veel te duur vond. Ze zei: ‘vraag maar aan je vader.’ Mijn vader zei: ‘één blouse maar? Koop er meteen twee!’ Dat deden mijn moeder en ik niet maar ik ben zelden zo blij geweest. Het genereuze gebaar is me heel erg bij gebleven. Daarom heb ik een zwak voor mensen die kunnen verrassen op allerlei manieren.

Er zijn meer herinneringen. Het waren altijd dingen die ik heel graag wilde maar duidelijk buiten mijn bereik lagen. Dan waren er soms ouders, een zus, vrienden of mijn kinderen die mij verrasten. Het waren ook vaak dingen die niets kostten behalve veel moeite om ze te realiseren. Zij bezorgen mij mooie herinneringen die me mijn hele leven bij blijven. Ik kan de blijdschap over het cadeau meteen terug halen in mijn gedachten. Zo beleef ik die momenten steeds opnieuw. Ik hoop dat ik andere mensen ook zo’n onvergetelijke momenten heb bezorgd.

Afgelopen week heb ik mijn best gedaan. Ik heb mijn kleinkinderen van 9 en 11 jaar zomaar ieder 100 euro gegeven. Ze sprongen van blijdschap bijna tegen het plafond. Ze wilden weten wat ze mochten kopen van dit ‘vakantiegeld’. Ik zei: ‘dat mogen jullie helemaal zelf weten.’ Ik hoop dat ze zich dit glorieuze moment van ultieme blijdschap voor gever en ontvanger blijven herinneren. Dat moment van verwondering over deze verassing. Wat ze er van kopen is verder niet belangrijk. Ik wil alleen een fijne herinnering creëren, een die blijft, misschien wel hun hele leven.

Beste B,

Tja, met een gulden kom je tegenwoordig niet ver meer