Beste Fiena,

Ik ben een vrouw van 26 jaar en al zeg ik het zelf, altijd vol ideeën en levenslust. Ik heb voor mijn leeftijd best al veel ondernomen. Ik heb gereisd, gestudeerd, relaties gehad, vaak verhuisd en nog veel meer. Niets mis mee, zult u zeggen. Het zij dan dat mijn ouders helemaal niet blij met mij zijn. Tenminste dat denk ik. Ik krijg nooit eens een compliment als ik mijn plannen voorleg. Altijd alleen maar gezeur of ik dit of dat wel moet doen. Ik word daar behoorlijk sikkeneurig van.

Ik ben een open persoon en hou mijn ouders op de hoogte van mijn doen en laten. Ik wil ook wel eens met hun instemming op reis of mijn baan opzeggen. Over mijn relaties maar te zwijgen. Ik heb enkele serieuze relaties gehad maar ik heb ook wel eens een minnaar. Op zo’n moment krijg ik alleen maar afkeurende blikken van mijn ouders, vooral als ik dit tegen ooms, tantes en de buren vertel. Ik heb helemaal geen behoefte om iets geheim te houden. Tegen mijn minnaar ben ik ook heel eerlijk. Hij is mijn minnaar, niets meer en niets minder! Mijn ouders vinden dat helemaal niks en zo’n jongen is niet welkom.

Mijn reizen zijn een doorn in het oog van mijn ouders. Ik spaar bijvoorbeeld een half jaar en dan zeg ik mijn baan op en ga voor zolang ik geld heb op de bonnefooi naar een interessant land. Zo ben ik in India geweest, in Mexico, in Kenia, in Mozambique, in IJsland en in China. Ik heb veel gezien en veel meegemaakt. Toegegeven, ook minder leuke dingen. Mijn ouders onthouden alleen de minder leuke dingen. Ik denk alleen aan de leuke momenten en belevenissen. Ik heb zoveel vrienden overgehouden uit deze landen.

Echte plannen voor de toekomst heb ik nog niet. Voorlopig wil ik op deze manier blijven leven. Werken en reizen. Dat is nu mijn leven. Ik maak dus eigenlijk nog geen carriére. Ik bouw niets op. Maar daar heb ik ook helemaal geen zin in. Ik weet dat mijn baantjes voor tijdelijk zijn en ik zoek ze dan ook uit op het salaris wat ik verdien. Op die manier leg ik zoveel mogelijk geld opzij om te kunnen reizen. Dat is mogelijk omdat ik als ik in Nederland ben, bij mijn ouders woon. Ze zitten steeds in zak en as als ik weer vertrek en maken zich zorgen. Ze denken dat ik misschien nooit meer terugkom, dat ik me in een of ander avontuur stort en in Verweggistan blijf wonen. Dat is inderdaad één keer bijna gebeurd. In Kenia. Maar het vriendje daar, was toch niet te vertrouwen. Dat bleek gelukkig net op tijd. Daar heb ik van geleerd.

Hoe krijg ik mijn ouders nu zover dat ze op een leuke manier met mij mee leven en mijn plannen helemaal zien zitten. Mijn volgende project is Zuid-Afrika. Dat moet het mooiste land van de wereld zijn, zeggen ze...

Lieve G,

Misschien moet je minder praten en meer (ver)zwijgen?

Fiena