Beste Fiena,

Mijn leven staat in het teken van afscheid nemen. Eigenlijk is dat natuurlijk zo bij alle mensen. Sommige mensen noemen het liever veranderingen. Dat klinkt een stuk positiever ook al blijkt achteraf dat het geen positieve veranderingen zijn. Volgens mij gaat aan elke verandering een afscheid vooraf. Soms neem je bewust afscheid en soms gaat het zo geleidelijk dat je pas veel later merkt wat je mist. Als je van kind naar puber naar volwassen mens gaat, gebeurt dat niet van de ene op de andere dag. Soms neem je afscheid van een huwelijk dat kán voor je gevoel van de ene op de andere dag zijn. In dat geval ben je tijdelijk hoogstwaarschijnlijk in een vreemde roes. Daarna daalt de werkelijkheid neer en alles went. Je krijgt weer vat op je leven, tenminste dat denk je. Tot zich het afscheid van je kinderen aandient. Ze gaan uit huis, studeren, samenwonen, trouwen of op wereldreis waarbij ze in een ver, vreemd land voor altijd blijven. Dat went nooit. Het gemis blijft een deel van je leven. Op een dag kijk je eens goed in de spiegel en ziet dat de jeugd je heeft verlaten. Je lijf is niet meer hetzelfde als voorheen, je gezicht vertoont slapheid en je hebt niet meer zoveel energie. Dat is wennen aan je nieuwe ik en dat is nog maar het begin. Je jeugd is verleden tijd en komt nooit meer terug. Op een gegeven moment is het zover om je werk good bye te zeggen. Daar leef je naar toe, je maakt plannen. Alles wordt anders. Je krijgt tijd om leuke dingen te doen. Hobby’s te ontdekken en misschien de wereld. Daarvoor moet je wel gespaard hebben. Niet meer elke dag op tijd opstaan om je in je werk te storten dat nooit af komt. Geen stress en ook niet meer de euforie als iets goed gelukt is. Geen collega’s meer, leuke en niet leuke. Geen baas die je regels voorschrijft. Zelf ben ik kleine zelfstandige en haal veel plezier uit mijn werk. Eigen baas en geen collega’s. Inmiddels ontvang ik AOW maar doe nog wekelijks een klein klusje. Dat was nog even een dingetje. Het was er op of er onder of ik dat klusje nog wel kreeg. Ik zag mezelf al mijn naambordje met de naam van mijn bureautje weghalen en gewoon aan de muur hangen als herinnering. Dat ging me zeer aan het hart. Het was een afscheid dat te vroeg zou komen. Ik was nog niet zover. Gelukkig kreeg ik goed nieuws, ik mocht mijn kleine klusje blijven doen. De opluchting was groot. Hoera, ik kan mijn toekomstige nutteloze leven nog even uitstellen. Maar het komt wel onvoorwaardelijk iedere dag dichterbij.

Beste M,

De jongere generatie staat al te dringen.