Beste Fiena,

Ik ben een vrouw van 42 jaar en sinds ruim 10 jaar gescheiden. Ik heb twee volwassen dochters met mijn ex. Door de jaren heen zijn alle scherpe kantjes tussen mij en mijn ex er af gesleten. Dat heeft bloed, zweet en tranen gekost. De relatie met mijn ex heeft een soort stabiliteit bereikt waar we niet over mogen klagen. We kunnen weer aardig zijn tegen elkaar. Maar ook wel eens onaardig. Dat moet ook kunnen. We zijn soms samen bij een van onze dochters op visite. Geen vuiltje aan de lucht. We komen elkaar tegen in de stad en dan drinken we samen een glas wijn. Kon niet beter.

Twee weken geleden stierf een tante van mijn ex. Ik heb steeds een leuk contact met haar gehouden. Dus ik wilde naar de begrafenis. Ik had er niet op gerekend dat de tegenwoordige vriendin van mijn ex ook zou gaan. Maar dat is wat mij betreft geen enkel bezwaar. Mijn ex heeft nog al eens wisselende contacten. Beetje rare situatie, maar we zijn toch volwassen mensen?

Mijn ex en zijn vriendin, mijn dochters en ik kwamen tegelijk aan. De familie keek wel een beetje op toen zij mij én de vriendin van mij ex zagen, maar stelden het heel erg op prijs dat ik was gekomen. Ik voelde me dan ook heel welkom. Ik had de familie meer dan 10 jaar niet gezien. Bij mijn ex thuis hebben ze elf kinderen dus het was een hele drukte. In de kerk kwam ik terecht tussen de naaste familie. Dat was niet mijn bedoeling maar het ging zoals het ging. Ik denk dat mijn plaats eerder achter in de kerk was. Maar ik kon toch ook niet weer opstaan en ergens anders gaan zitten.

Na de mis en de gang naar het kerkhof was er een koffietafel. Zoals dat vaak gaat, zeker met zo’n grote familie, een best gezellige boel. De diverse families overlopen elkaar bepaald niet. Dus broers en zussen, tantes en ooms en neven en nichten vonden het fijn elkaar te ontmoeten. De familie vond het bijzonder aardig dat ik er was. Op het vriendinnetje van mijn ex werd weinig acht geslagen, Och zij was een van de vele vlammen die al de revue gepasseerd waren. Waarschijnlijk geen blijvertje.

Ik viel van de ene verbazing in de andere. Veel nichtjes en neefjes waren inmiddels volwassen en ik zou ze niet meer herkend hebben. Trouwens ook enkele volwassenen herkende ik niet. Ik was vooral op zoek naar een bepaalde neef waar ik altijd een hele speciale band mee had gehad, Jan-Willem. Maar hoe ik ook zocht, ik kon hem niet vinden. Toen, ineens, het werd al wat minder druk, daar zag ik Jan-Willem. Het kon niet missen, die houding, die bos wilde haren. Ik sloop vanachter naar hem toe en greep hem al kietelend in zijn taille. Met een vloek draaide hij zich om, de rode wijn vloog door de ruimte en trof tante Maria op haar sneeuwwitte blouse. Het was Jan-Willem helemaal niet!

Fiena, ik heb me nog nooit zo geschaamd. Ik kon wel in de grond zakken (heel toepasselijk). Ik heb sorry gezegd en ik weet niet meer hoe ik de resterende tijd heb doorgebracht. Het vriendinnetje van mijn ex had de vogel af! Dit vergeef ik mezelf niet!

Met vriendelijke groeten, J.

Beste J.

Als ik me niet helemaal vergis, zit er nog een klein beetje oud zeer. Dat steekt soms een beetje de kop op. Niet meer dan menselijk hoor. Ik vind dat jullie je volwassen gedragen en voor de kinderen een voorbeeld zijn. En och, deze flater moet je jezelf maar gewoon vergeven.

Fiena