Beste Fiena,

Ik maak me zorgen over mijn dochter en haar man en wil graag mijn ei kwijt aan een onbevooroordeeld persoon.

Mijn dochter (45) en haar man (55) hebben een droom. Een huis in Frankrijk en daar dan voorgoed gaan wonen. Deze droom zijn nu al zeven jaar aan het verwezenlijken. Toen kochten zij een ruïne in een piepklein dorpje in Zuid-Frankrijk. Het kopen van dit bouwwerk betekende een rib uit hun lijf. Ze kunnen hier aardig leven met hun twee kinderen, maar meer ook eigenlijk niet. Want hun droomhuis moet helemaal gerenoveerd worden. Wat zeg ik...opnieuw gebouwd worden eigenlijk. Het dak was een vergiet, er lag geen riool, er was geen badkamer en geen keuken. Er waren eigenlijk helemaal geen kamers! Het hele huis bestond uit een aantal (slechte) muren en een groot stuk land. Maar zij zagen het hele avontuur door een roze bril en in hun fantasie stond daar al een klein paleisje met een droom van een tuin omheen. Natuurlijk ingericht met mooie oude, typisch Franse meubels. Allemaal bijna voor niks op de kop getikt bij boeren uit de omgeving.

De realiteit is anders. Alle vrije dagen die zij kunnen opsparen gaan zij naar Frankrijk om aan het huis te werken. Dat doen ze voor het overgrote deel zelf in verband met de kosten. De kinderen willen al niet meer mee. In dat idyllische dorpje is niets te beleven voor een stel tieners. Dat is alvast een probleem. Daarbij kost de reis al een bom duiten. Ze werken zich daar te pletter en er valt volgens mij weinig te genieten. Mijn man en ik zijn een keer daar geweest. Het was kamperen en afzien. Dat was eens maar nooit meer. Mijn dochter zegt dat ze wél genieten en ze hebben fotoboeken vol foto’s waarin de vooruitgang te zien is. Ik zie op de foto mijn dochter tot haar knieën in de modder staan bij het graven van een gang voor het riool, of ik zie haar op een hoge ladder staan bij het aangeven van de nieuwe pannen op het dak. Daar word ik niet blij van. Het stel zegt dat de verbouwing nu op de helft is. Dus dat betekent nog zeven jaar van bijna geen geld leven en verbouwen.

Waar ik nu steeds aan moet denken is: als het allemaal maar de moeite waard is. Denken ze er ook aan dat hun kinderen in het verre Nederland wonen? En ook hun ouders die al een dagje ouder zijn? Ze raken hun vrienden kwijt. Ze spreken wel Frans maar het is toch je moedertaal niet. Je kunt je gevoelens nooit helemaal goed uitdrukken in een andere taal. Is het genoeg om iedere dag alleen maar met eenvoudige boeren om te gaan en niemand te hebben waar je je ideeën mee kunt delen? Nu lijkt een verblijf daar nog altijd op vakantie. Maar dat blijft niet zo. Het wordt ooit gewoon.

Fiena, ben ik aan het doemdenken?

Beste K. Misschien zijn je zorgen wel terecht. Maar misschien ook niet. Probeer eens door hun roze bril te kijken en te zien wat zij zien. Als het niet wordt wat ze zich voorgesteld hebben dan kunnen ze de boel altijd nog verkopen. Dan houden ze er in ieder geval een aardige cent aan over. Een droom kwijt en een zorg minder!

Fiena