Beste Fiena,
Sommige eigenschappen in andere mensen verdienen bewondering. Dat is bijvoorbeeld de eigenschap om als je helemaal geen zin in hebt in een of andere klus, deze toch zo goed en zorgvuldig mogelijk uit te voeren. Ik kijk altijd met veel interesse naar iemand die een pesthekel heeft aan tuinieren. Maar ja, hij heeft een grote tuin en daar werkt hij vele uren in. Tegen zijn zin. Hij is van mening dat er toch gesnoeid, geharkt, gepoot en gemaaid moet worden. Zijn tuin ziet er altijd goed uit. Ik kan me niet verplaatsen in zijn gedachtegang. Ik zou naarstig naar oplossingen gezocht hebben die mij van deze klus zouden ontslaan. Er zijn diverse mogelijkheden te verzinnen: een tuinman aannemen, een geit aanschaffen, een woeste (natuurlijke) tuin ‘aanleggen’, de tuin vol cement storten of de boel de boel laten. In ieder geval niet mezelf opofferen.
Er zijn veelal vrouwen die tranen in de ogen krijgen als ze aan ‘de strijk’ denken. Maar toch...geen manden met hoogopgetaste, hopeloos gekreukte kleding te vinden in het hele huis. Maar wel opgeruimde kasten vol nette stapeltjes T-shirts op kleur. Ik vraag me af of het tevreden gevoel bij het zien van deze keurige kasten opweegt tegen de grote tegenzin, frustratie en slecht humeur van de uren strijken die dit gekost heeft. Is de beloning evenredig? Zo werkt het bij mij in ieder geval niet. Ik kijk naar de manden strijk en denk: kan mij het schelen, ze staan me niet in de weg. Ik zoek er wel tussenuit wat ik wil dragen en strijk dit ene kledingstuk. Alle anderen in het gezin doen dit ook. Zo kan het gebeuren dat vier leden van het gezin ’s morgens moeten strijden om het gebruik van de strijkplank en strijkijzer. Ik ben dan de eerste die roept, strijk je spullen dan de avond van tevoren. Niemand die luistert naar deze goede raad. Dan moeten ze maar op de blaren zitten. Stof afnemen in huis is ook zoiets. Ik zie mensen flink te keer gaan tegen stof, minstens tien keer flink wrijven over dezelfde plaatsen op kasten en stoelen. Dit dient bijna dagelijks herhaald te worden. Ik aai wat lusteloos om dingen heen.Maar ik heb een nieuwe manier van stof afnemen ontdekt. Ik hanteer een soort van nieuwerwetse kleine plumeau waar gegarandeerd alle stof aan blijft hangen in plaats van alles op te wervelen. Het grote voordeel is dat je inderdaad niets hoeft te verplaatsen, je veegt óm de prullaria heen. Ideaal!
Mijn ervaring is ook als je je ietwat hulpeloos opstelt en zegt op een droevige toon zegt dat je een bepaalde klus écht niet kan. Maar dat de ander daar erg goed in is, dat je dat klusje bijna uit de handen wordt gerukt! Mensen willen graag bewijzen waar ze goed in zijn. Ik niet, als ik dat zelf weet, is dat genoeg.
Heb ik te weinig ambitie?
Beste G,
U bent gewoon lui en verwend.