Beste Fiena, Voor mij is de vakantieperiode een tijd van stress, niet kunnen slapen, onrustige dromen. Ik ben moeder van vier kinderen en echtgenote van een avontuurlijke man. Onze kinderen zijn nu tussen 17 en 27 jaar. Ze lijken op hun vader en ondernemen van alles. K begrijp niet waarom ze mij dit aan doen. Deze zomer ga ik weer door een hel. Mijn jongste zoon gaat voor het eerst alleen op vakantie met twee vrienden. In mijn ogen gewoon kinderen. Ze gaan niet braaf op een camping op Texel staan maar hoppen van eiland naar eiland in Griekenland. Ze maken geen plan maar zien wel waar ze uitkomen. Ze hebben alle drie hard gewerkt en gespaard. Dat is mooi. Maar hun plan is stom! Ik kan ze niet tegenhouden, mijn argumenten dat ik wel een hartaanval kan krijgen door hem, slaan niet aan. Mijn zoon van 20 jaar gaat berg beklimmen in Oostenrijk. Hij heeft vorig jaar mogen proeven, samen met zijn vader. Nu zitten we met de gebakken peren. Hij wil een of andere spectaculaire klim maken. Alles is in kannen en kruiken. Hij vertrekt morgen. Ik zou hem het liefste met zijn eigen klimtuig vastbinden. Onze dochter van 23 jaar gaat samen met haar vriendje naar de Himalaya. Vreemde (primitieve) volkeren bezoeken en met ze leven gedurende twee maanden. Zij en haar vriend hebben hun studie afgerond en willen avonturen beleven voordat ze serieus gaan werken. Ik vraag me af welk soort avonturen? Half bevriezen, verdwalen in de toendra of opgegeten worden door gevaarlijke wilde dieren? Het ergste is dat mijn man en ik ook nog meebetalen aan dit avontuur. We hebben onze dochter een mooi bedrag gegeven vanwege haar afstuderen. De bedoeling van ons (of alleen van mij?) was dat ze wat geld achter de hand zou hebben voor zware tijden. Ik dacht dat zij inmiddels klaar was om zich te settelen. Ze heeft jaren lang in haar vakanties door donker Afrika gezworven. Voor mij een ellendige tijd. Het dreigement dat ik het geld terug wilde hebben, deed ze met een boze blik af. Tenslotte onze oudste zoon. Hij is al veertien dagen onderweg in Zuid-Amerika. Naar allerlei landen waar het niet pluis is vanwege drugs, ontvoeringen en corruptie. Hij reist alleen. De ultieme uitdaging, volgens hem. Dit kost mij jaren van mijn leven. Toen ik zei dat ik niet over de brug zou komen als er losgeld gevraagd zou worden door een drugsbaron in de jungle, zei hij dat ik dat ook vooral niet moest doen. Klaar! Mijn man is helemaal van God los. Hij wil persé samen met mij naar Compostella lopen. We zouden drie maanden over de voetreis doen. Inderdaad we wandelen graag. Maar toch geen duizenden kilometers. Daarbij: wat kom je onderweg allemaal tegen? Onze leeftijd gaat ook parten spelen. We zijn niet meer de allerjongsten. Stel je voor we krijgen onderweg te maken met ziekte of algehele zwakte? Hij zegt dat als ik niet mee ga, hij me dat nooit zal vergeven. Beste N, De chanteur, gechanteerd!