Beste Fiena,

Het is weer zover, mijn vrouw en ik buigen ons over vakantiebestemmingen. Wij willen allebei iets heel anders. Zij wil cultuur en ik wil natuur. Zij wil actie en ik wil rust. Wij zijn allebei begin zestig en kunnen doen en laten wat we willen. Tot nu toe hebben we de vakanties eerlijk verdeeld. De helft actie en de tweede helft rust. Je zou zeggen eerlijk is eerlijk. Maar zo werkt het niet bij mij. Ik sjouw tegen heug en meug met haar naar tempels, vreemde steden, musea, kerken en wat dies meer zij. Gedurende de dag raak ik steeds meer verveeld en vermoeid. Dat laat ik dan merken. Mijn vrouw ergert zich kapot en ik ook. Als we na een dag of veertien eindelijk kunnen uitrusten op een fijne plek in de natuur of aan een schitterend strand, is mijn vrouw ongedurig en wil steeds iets ondernemen. Ik voel me dan schuldig omdat ik helemaal niets wil. Nu heeft ze bedacht dat we in Australië gaan backpacken... op onze leeftijd. Zij zegt dat we dan de natuur in gaan maar ook mooie steden en oorspronkelijke inwoners zullen zien. Fiena, wijlen mijn broer zei altijd: Australië; is een overbodig land met giftig ongedierte zoals spinnen en slangen. Wat hij over de bewoners van Australie zei, zal ik niet herhalen maar ze hebben, volgens hem, geen mooi verleden. Ik wil daar niet naar toe. Stiekem denk ik over een vakantie in mijn uppie. Helemaal alleen ergens waar het mooi en rustig is en ik kan doen en laten wat ik wil. Ik gun mijn vrouw van harte haar stedentrips. Ik wil niet meer mee. Ik durf het niet voor te stellen want wat zal ze wel denken? Dat ik vreemd wil gaan? Geen denken aan! Dat ik nooit meer terug kom? Ik verlang altijd weer naar huis in mijn dorp. Ik wil onze kinderen en kleinkinderen niet missen. Dus dat zal ook niet gebeuren. Mijn vrouw is heel zelfstandig en ik weet zeker dat ze zich zal redden tijdens haar trip. Fiena, is dit een goed plan?

Beste P,
De kans bestaat dat het uw vrouw té goed bevalt en niet meer terug komt.