Beste Fiena,

Soms zakken mooie herinneringen zo diep weg dat ze in vergetelheid raken. Ik denk er nooit meer aan terwijl ze toch de moeite waard zijn. Iemand anders haalt soms zo’n herinnering op. Dan is een enkel woord voldoende om deze gebeurtenis weer terug te halen. Opeens speelt er in mijn hoofd een filmpje in kleur en is weer tot leven gewekt. In kleur, geur en geluid. Dat is een heel leuk gevoel. Het voelt als een bevrijding. Och ja, och ja nu weet ik het weer, zucht ik dan. Ik zie het weer voor me. Ik ben weer even terug naar toen. Dat betreft dan wel een leuke herinnering.

Als een treurige herinnering weer boven komt, ben ik niet blij. Deze was met opzet vergeten en verstopt. Daar was een reden voor. Ik vergeet met opzet de sterfdatum van familieleden en vrienden. Ik denk wel altijd op hun verjaardag aan ze. Maar altijd is er wel iemand die me herinnert aan de sterfdag. Dat vind ik jammer, ik wil het niet maar kan deze mensen niet de mond snoeren. Ik vloek dan eens hartgrondig en duw de herinnering weer terug in de diepe krochten van mijn hersenen.

Naarmate ik ouder word, krijg ik steeds meer herinneringen. Sommige zijn wel 60 jaar oud. Je kunt ze niet allemaal onthouden. Als ik foto’s uit mijn kindertijd bekijk, kan ik soms helemaal terughalen hoe ik me toen voelde. Tegenwoordig onthoud ik steeds meer niet. Hele hordes mensen uit het verleden ben ik vergeten. Misschien is dat niet zo erg. Sommige mensen bleven tientallen jaren in mijn geheugen omdat we elkaar bleven opzoeken.

Volgende week ga ik uit eten met een klasgenootje van de middelbare school. We vieren dat we elkaar 50 jaar kennen. We gaan samen herinneringen ophalen, dat wordt een feest van herkenning.

Beste R,

Herinneringen zijn strikt persoonlijk en niet persé waar.