Beste Fiena,

Ik ben Roermondenaar, een man, 40 jaar en ik heb een LAT-relatie.

Ik heb een droom...

Ik zie het Royal Theater voor me, een prachtig monument. De muren hebben veel gezien en menige Roermondenaar koestert romantische herinneringen aan dit theater. Jongens en meisjes hielden elkaars hand vast, kusten elkaar voor het eerst. Kinderen zagen in het Royal Theater hun eerste filmvoorstelling. Voor veel mensen betekende een avondje uit: een avondje naar de bios. Tegenwoordig staat het vooral leeg.

Ik heb een droom...

Ik zie een pianobar voor me. Zo weggeplukt uit de film ‘Casablanca’. Sam speelt piano en Humphrey Bogart zegt: Sam, play it again. Oké niet de échte Sam en niet de échte Humphrey maar ze lijken er op. Er zouden twee pianisten in vaste dienst zijn. Geen rare verrassingen maar altijd kwaliteit.

De bioscoopstoeltjes zijn hergebruikt en geplaatst rond tafeltjes, twee aan twee naast elkaar.
Mensen praten gedempt met elkaar onder het genot van een drankje. Er staan art-deco schemerlampjes op elk tafeltje. De maskers aan de muur naast het podium kijken toe. Aan de inrichting is eigenlijk niets veranderd. In het midden voor het podium ligt een kleine ronde dansvloer.

Muzikanten worden soms uitgenodigd mee te improviseren op een instrument of zelfs te zingen. Dan moet je wel van goede huize komen. Maar dan wordt het vanzelf een avond om nooit te vergeten.

In de loge, op het balkon, worden maaltijden geserveerd  waarvan Bep van café Nationaal, voorheen café Einig, zelf het recept bedacht heeft. Bijvoorbeeld goulashsoep, brood tartaar en biefstukken die op de tong smelten.

In de Royaline draaien films die iedereen gezien moet hebben. Na afloop van de film weet iedereen waar de place to be is!

Jong en oud voelen zich thuis in deze schitterende ambiance, het voelt warm, het voelt als thuiskomen.

Ik heb een droom...

Beste B,

De hemel kan niet mooier zijn.