Beste Fiena,

Mijn ouders waren goede ouders maar of zij tegenwoordig ook nog zo gezien zouden worden, betwijfel ik. De kinderziel is teer en wij gaan daar voorzichtig mee om. Bang als we zijn om trauma’s te veroorzaken. Vroeger had men nog nooit van trauma’s bij kinderen gehoord. Ik denk dat ik wel enkele trauma’s heb opgelopen. Niet dat ik daar last van heb. In de loop der jaren zijn ze zelfs veranderd in komische herinneringen.

Bijvoorbeeld de kermis in Roermond. Wij gingen met de hele familie naar de kermis en ik keek mijn ogen uit bij de bokstent. Daar werd een hele show gegeven. Ik vond de demonstraties voor de tent al té spannend, laat staan ín de tent. Gevaarlijk uitziende mannen in badjassen die elkaar te lijf gingen! Maar het akeligste van alles vond ik dat als er vrijwilligers gevraagd werden aan het publiek om een robbertje te boksen, mijn vader altijd deed alsof hij zich aanmeldde. Ik schaamde me diep en wilde het liefste in de grond zakken. Ik snapte helemaal niet dat mijn moeder erbij stond te lachen. Mijn oudere broer en zus vuurden hem ook nog aan! Onbegrijpelijk en frustrerend voor mij. De rest van de familie vond het heel vermakelijk dat ik mij huilend aan mijn vader vastklampte om hem tegen te houden.

Een ander voorval is dat mijn vader dreigde naar mijn school te gaan om ‘zuster Klitsreem’ (zuster Dropveter) eens flink de waarheid te zeggen en haar kap van haar hooft te trekken als ik een slecht punt had gehaald. Ik dacht dat hij ieder moment de klas binnen kon stormen. Ik nam me voor om in dat geval dan nóóit meer naar school te gaan. Niet dat ik dat zo erg had gevonden.

Mijn moeder kon er ook wat van. Zij ging enkele malen per jaar enkele dagen naar een vriendin in het noorden des lands. Tegen mij zei ze dan: ik weet niet of ik nog terug kom, misschien blijf ik wel daar.... Mijn vader zei dan plagerig: ‘Vooral niet terug komen, je hebt het nu beloofd’. Fiena , ik kan je vertellen dat ik nachten niet kon slapen. Stel je voor dat mijn moeder nooit meer terug zou komen.

Mijn moeder wilde mij graag apart kleden. Zelf kleedde ze zich ook nogal extravagant in mijn ogen. Een hoed met voile op haar hoofd en een vos met kop en poten om haar schouders. Ik moest van haar ‘strumpfhosen’ aan. Een duitse uitvinding, de voorloper van de maillot. Helemaal niemand droeg strumpfhosen, alleen ik. In opperste nood knipte ik er gaten in om ze niet aan te moeten. Ze kriebelden ook nog. Mijn moeder had geen oren naar mijn protesten en vond ze ‘lekker warm’.

Dus je kunt wel stellen dat ik aardig wat ellende heb moeten doorstaan.

Beste K,

Arm kind!