Fiena

Uit het leven gegrepen. Niets menselijks is Fiena vreemd. Problemen, dilemma’s of levensvragen? Fiena probeert je aan het denken te zetten. Je kunt met het antwoord iets doen of naast je neerleggen. Het is soms verrassend en soms niet wat je wilt horen. Maar wel altijd eerlijk.
Jong geleerd
Door
Fiena
1 april, 2019

Beste Fiena,

Denkend aan mijn zeer jonge jaren, viel me iets op. Ik ontwikkelde als klein kind een eigen taaltje. Dat taaltje bestaat nog steeds in mijn naaste familie. Misschien verbeterden mijn familie mij niet maar praatte met me mee. Dat kan ik niet meer achterhalen na bijna 70 jaar. Ik geef enkele voorbeelden: schoenen waren 'foeaas', mijn doekje waar ik aan verknocht was, heette 'tu' naar het Duitse 'tuch'. Mijn nichtje en ik noemden elkaar 'Sjatta; zij was 'Sjatta van de hook' en ik was 'Sjatta van dao achter'. Af en toe noemen we elkaar nog steeds zo. Het toenmalige vriendje van mijn zus maakte ooit een liedje in mijn taaltje, dat zingen we nog steeds. Het refrein gaat zo: 'tata in de wawa nao ut sjatta van de hook. Okka naeve Lila , naeve Lila blokka en ut Sjatta op de sjoot. De vertaling luidt: Op stap met de auto. Knuffel Oskar (Okka) naast Lila (mijn zus Lilian) naast Lila mijn houten blokken en het Sjatta (van de hook) op schoot.

Hieruit blijk wel een groot begrip voor wat ik bedoelde te zeggen. Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds bezig met taal door middel van deze column en mijn voormalig beroep als redacteur.

Toen ik een jaar of acht was, leerde ik meerdere Duitse gedichten uit mijn hoofd. Waarschijnlijk uit verveling of om mijn ouders te imponeren, dat weet ik niet meer. Mijn familie was inderdaad zeer gecharmeerd. Een gedicht is blijven hangen. Het heeft overleefd als een familie gedicht en wordt door diverse familieleden en mijzelf geregeld geciteerd. Het gaat zo:

Es gibt der Worte viele die man auf Erde findet.
Fur Menschen die sich lieben und gut einander sind.
Ich ken nur eins der Worte eind sag er immerzu.
In Liebe und in Leide. Das kleine Wortchen DU.

Toen ik een jaar of 10 of 11 was, las ik de Duitse romans van mijn moeder, bijvoorbeeld : 'So weit die Fusse tragen'. Dat verhaal maakte diepe indruk. De Duitse taal leerde ik al kijkend naar de Duitse zenders op tv. Iedereen sprak en verstond Duits.

Het valt me op dat kinderen tegenwoordig nooit meer gebroken praten. Dat wordt onmiddellijk verbeterd. Ik weet niet of dat altijd goed is. Voor mij heeft het goed uitgepakt om mij mijn eigen taaltje te gunnen. De Nederlandse, Limburgse en Duitse taal heb ik altijd gekoesterd. Met taal bezig zijn werd mijn latere beroep.

Kinderen van nu vervelen zich niet, er is altijd iets te doen in de vorm van spelletjes op de mobiele of naar een indoor speeltuin of een pretpark. Of wat dies meer zij. Ik weet wel zeker dat vervelen heel goed is. Je moet dan zelf nadenken om iets te gaan doen wat de verveling verdrijft. Lijkt mij een mooie uitdaging.

 

Beste Z,
Als dat maar geen Babilonische spraakverwarring wordt met een eigen taal voor iedereen.

Deel dit artikel

Lees volgende Fiena
Hemel en hel