Beste Fiena,

Mijn moeder zei het al: oud worden is niet leuk. Ik wist niet waar ze het over had. Nu wel, nu ben ik zelf oud. Ik begrijp mijn moeder nu. Het zijn de kleine dingen die het doen. Er is veel wat ik niet meer kan of met veel moeite. Ik moet over alles nadenken hoe ik een en ander het beste kan aanpakken zonder te vallen en hals, nek en niertjes te breken. Dus alles gaat langzaam met overleg. Verder heb ik mijn eigen tanden niet meer. Ik bijt dus niet meer smakelijk in een appel. Daarbij lijkt het alsof ik mijn mond al vol heb. Niets smaakt meer zoals het moet. Ik heb twee brillen, een om verder te kijken dan mijn neus lang is en een om te lezen en te computeren. Op de computer bezig te zijn is maar beperkt omdat ik veel er van niet kan aanleren. Het gaat mij boven de pet. Mijn zoon kan het goed uitleggen maar de volgende dag weet ik het niet meer. Ik moet veelvuldig zijn hulp inschakelen. Mijn vingers doen niet wat ik wil. Ze zijn min of meer gevoelloos. Trouwens mijn tenen ook. Ik laat vaak wat vallen. Dat moet ik dan weer oprapen met een grijpstok. Een heel gedoe maar zonder kan ik niet. Mijn gehoor gaat gestadig achteruit. Ik dacht eerst dat de mensen op tv niet goed articuleerden. Maar het ligt toch echt aan mij. Een op een gaat nog goed maar meerdere mensen verstaan wordt steeds moeilijker. Mijn bloemetjes in de tuin water geven is een onoverkomelijk probleem. Gelukkig zijn er vrienden die dit voor mij willen doen. Soms lijden mijn mooie zomerbloemen dorst. Lopen geeft problemen met het evenwicht dus ik beweeg me voort in een zogenaamde trippelstoel. Niet meer te missen. Deze stoel was kortgeleden kapot en moest in revisie. Ik kreeg een andere stoel ter overbrugging. Dat was wennen. Dagenlang moest ik steeds opnieuw zoeken waar de rem zat. Ik heb wel groot geluk met mijn appartement op begane grond. Bijna zonder obstakels. Ware het niet dat ik twee drempeltjes moet overwinnen. Een drempel naar de badkamer en een naar de slaapkamer. Deze moeten er uit, hoe laag ze ook zijn, ze zijn toch te hoog. Het hele huishouden zelfstandig doen is onmogelijk. Ik heb gelukkig eens per veertien dagen een poetshulp. Heerlijk! Verder hou ik het een beetje bij. Gelukkig ben ik niet zo precies en nooit een goede huisvrouw geweest. De boodschappen laat ik bezorgen. Fijn, want ik heb nooit graag gewinkeld. Dat doe ik nu via internet. Bijna alles wat ik nodig heb, bestel ik. Namen en gezichten kan ik slecht onthouden. Dat hebben de meeste mensen van mijn leeftijd. Dus geen man overboord. Lieve Fiena, ik klaag niet en mijn grote geluk is dat alles nog klopt in mijn bovenkamer.

Beste N,
Vind je dat alleen zelf of vinden anderen dat ook?