Beste Fiena,

Mijn vriend verwijt mij dat ik niet romantisch ben. Hij is zelf super romantisch, op het kitscherige af. Vind ik! Ik denk inderdaad dat ik niet erg romantisch ben aangelegd. Ik vind het zo onecht. Trouwen bijvoorbeeld. Ik zie me dat echt niet doen. Mijn vriend wil het wel graag. Met alles er op en er aan. Ik ga echt niet in zo’n sisi-jurk lopen of de bruiloft groot vieren. Ik heb nog nooit een gezellige, ontspannen bruiloft meegemaakt. Het is een stijve boel met mensen in onwennige kledij. Ze zien er uit als iemand anders. Opgeprikt. Je hebt te maken met twee families die elkaar niet goed kennen. Een feest met mensen die elkaar niet goed kennen is nooit leuk. Dat is mijn ervaring. Je krijgt onwillekeurig twee kampen. Het bruidspaar moet dus romantisch doen. Samen in rare houdingen op een mooie locatie op de foto. Elkaar verliefd aankijken op bevel terwijl je je erge zorgen maakt over opa die teveel drinkt, de taart die nog niet gearriveerd is en waar blijft je beste vriendin die ruzie heeft met je zus? Misschien hebben je aanstaande en jij wel onenigheid omdat de zenuwen de baas spelen. Maar de foto’s moeten er gelikt uitzien. De fotograaf kost handen vol geld.

Dus Fiena, trouwen zit er niet in. 

Mijn vriend denkt mij een groot plezier te doen met dineetjes bij kaarslicht met door het hele huis rozenblaadjes. Ik moet die troep de volgende morgen weer opruimen. Daarbij ben ik misschien niet in de stemming voor een dineetje met z’n tweetjes. Misschien heb ik andere plannen zoals gaan sporten met mijn beste vriendin of filmpjes kijken met de meiden. Mijn vriend presteert het ook om mij te verrassen met een vakantie naar oorden waar ik eigenlijk niet wil zijn. Daar aangekomen moeten we dan kijken naar zonsondergangen op het strand terwijl ik de hele dag al naar de zee heb gekeken. Hij kan me ook zomaar wakker maken om naar de maan en de sterren te kijken. Daar knap ik niet van op. Hij heeft ook de gewoonte om mij aan te spreken met koosnaampjes zoals: paradijsvogel, beertje, poepie en nog veel meer. Ik moet bijna overgeven op zo’n moment. Ik weet niet hoe ik hem aan het verstand moet brengen dat mijn naam goed genoeg is. Hij praat over onze toekomst alsof het een sprookje is. Alleen maar mooie, prachtige onvergetelijke dagen, maanden, jaren liggen volgens hem in het verschiet. Dat is gewoon niet realistisch. Beste Fiena,

Hoe zet ik hem met twee voeten op de grond?

Beste L,

Misschien is het realistisch om hem te dumpen.