Beste Fiena,

Een ding hoop ik, dat ik nooit heel zuinig word. Té zuinig. Dat zie ik vaak bij oudere mensen. Ze eten nog liever beschimmeld brood dan het weg te gooien. Ze bewaren ieder minuscuul kliekje. Ze gunnen zichzelf alleen spullen van winkels die bekend staan om hun goedkope producten. Ze vinden alles duur. Ze hebben geen oog voor hele mooie spullen die aan de prijs zijn, en als je het mij vraagt, terecht. Ideeën dienen gewaardeerd te worden en dat zie je terug in de prijs. Er zijn mensen die alle aanbiedingen achterna lopen en daar heel druk mee zijn. Uiteindelijk besparen ze enkele eurootjes maar zijn hun schoenen wel versleten.

Zelf ben ik, toegegeven, misschien iets te royaal. Bij spullen die ik gewoon nodig heb, kijk ik niet naar de prijs. Zoals etenswaren. Ik koop wat ik lekker vind. Punt. Ik leef alleen, als ik voor een gezin moest zorgen, zou het wel anders zijn. Ik koop graag in voorraad. Als iets niet kan bederven, vreet het geen brood. Verkeerde zuinigheid kan gevaarlijk zijn. Men is geneigd alles te bewaren en binnen afzienbare tijd komt men om in de rotzooi. Lege potjes, flesjes, zakjes worden een grote berg. Je doet je er niets mee, behalve bewaren.

Ik had ooit een oom en tante die best rijk waren maar ze bleven fanatiek sparen. Het is een appeltje voor de dorst, zeiden ze. Mijn moeder vroeg dan fijntjes: wanneer komt die dorst? Nooit dus. Hun enige zoon erfde alles en hij was ook druk met het vermeerderen van het geld en de goederen. Al zijn vrije tijd ging er in zitten. Op het einde, toen hij ook oud was, was alles verdampt. Verkeerde keuzes gemaakt. Tja.

Dat kan mij niet gebeuren. Ik heb niets, geen dure spullen, geen kostbare auto of boot en geen eigen huis. Niets om mij zorgen om te maken. Wat ik sinds enkele jaren heb, is een kleine buffer op de bank. Dat betekent ook een zorg minder. Fiena, is dit de goede keus?

Beste A,
Helemaal niets hebben voelt blijkbaar toch niet lekker.