Beste Fiena,

Mijn kinderen zijn moeilijk. Nee, ze doen gewoon moeilijk. Nooit gaat iets van een leien dakje. Altijd ligt een van de drie wel dwars. En nee, het zijn allang geen pubers meer. Toen ze pubers waren ging wel alles van een leien dakje. Mijn kinderen wonen al jaren op zichzelf. De oudste woont samen met haar vriend en ze hebben samen twee kinderen die bijna pubers zijn. De tweede reist de wereld rond voor zijn werk en heeft nooit tijd  ergens voor. Hij is dus single. De derde wisselt van partner alsof het een kledingstuk is. Ze denkt steeds de enig ware te hebben gevonden gedurende drie dagen of als het mee zit drie maanden. Ze sleurt deze liefdes steeds ons huis binnen. Mijn man en ik zitten daar niet op te wachten. Wij worden onrustig van deze types. Wij slapen er niet van.

Onze kleinkinderen bereiden ons ook zorgen. Wij verstaan hun taaltje niet. Als ze komen logeren, heersen er constant communicatie moeilijkheden. Dat bevordert de harmonie niet. Ze vinden ons ouderwets en saai. Dat zijn we ook, willens en wetens. Wij hebben geen vaatwasser, geen mega grote tv, een langzame computer, wij hebben zelfs geen mobiele telefoon. Als ik niet thuis ben, ben ik niet bereikbaar. Nou én?

Wij amuseren ons in de tuin en we knutselen graag. Wij koken geregeld voor onze vrienden en maken heel af en toe een stedentrip in Nederland. s’ Avonds liggen we gewoon weer in ons eigen bed. Volgens onze kinderen en kleinkinderen moeten we hoognodig naar allerlei tropische paradijzen. Ze blijven er over zeuren dat we onszelf iets moeten gunnen. Ik hou niet van vakanties aan zee of in de bergen of in de tropen. Ik vind thuis het allerfijnste om te vertoeven. Waarom zou ik moeten verduren om gehurkt boven een gat in de vloer mijn behoeften te doen? Wat is de meerwaarde van het eten van ondefinieerbare delen van een onbekend dier? Waarom zou ik willen slapen in een bed waar vele vreemden voor mij gelegen hebben en wát gedaan hebben? Nog maar te zwijgen van onze ouder wordende lijven blootstellen aan een veel te heet klimaat?

Fiena, de kinderen begrijpen ons niet en ik ben bang dat ze ons voor het aanstaande veertig jarig huwelijk een verre reis cadeau doen. Wat moeten we in dat geval doen?

Beste A,

Als je thuis nog meer wilt waarderen moet je eerste op vakantie.