Beste Fiena,

Hoe ouder je wordt, hoe meer herinneringen en hoe meer je kunt vergelijken. Ik ben nu 56 jaar. Laatst ging ik in gedachten terug naar mijn kindertijd. Wat en waarmee speelden wij? In mijn geval waren dat mijn poppen. Ik had een heel regiment poppen en hield echt van ze. Van de een ‘n beetje meer dan van de een dan van de ander. Maar ik behandelde mijn poppen altijd met veel liefde. Onze honden wilden nogal eens knabbelen aan mijn poppen. Dus verschillende misten een been, een arm of hadden nog nauwelijks een gezicht. Maar ze hoorden toch bij mijn poppenfamilie. Ze deden altijd gewoon mee als ik ‘vadertje en moedertje’ speelde. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om een pop weg te doen. Ik had een poppenwagen, een hele echte met een kap. Daarin was ik een uitzondering in de straat. Dat had niemand anders. Op een gegeven moment was ik aan de wandel met mijn poppenwagen en ik zette het op een rennen. De eigenaresse van de speelgoedwinkel waar mijn ouders de wagen hadden gekocht, kwam naar buiten stuiven en zei op hoge toon: “Wil je wel eens netjes lopen met die poppenwagen? Hij is veel te duur om mee te rennen!”

De hele dag kon ik in de weer zijn met mijn poppenkinderen. Uitkleden, wassen, aankleden, eten geven en laten slapen. En dan weer opnieuw. Ik had een vriendje en hij speelde ook graag met poppen. Maar dat moest in het geniep. Dat mocht niemand weten. Als iemand daar achter zou komen, zou hij vreselijk gepest worden. Dat hoefden we niet af te spreken, dat was ons geheim. Dat voelden we goed aan. Ik denk dat hij een hele leuke vader is geworden.

Mijn nichtje was ook een echt poppenmoedertje maar nogal dromerig. Zij hield haar poppenkind wel eens vast aan een been... Dan hadden we ruzie. Volgens mij hield je een kind niet zo vast.

Ik kon niet slapen als mijn poppen niet allemaal lekker warm in hun eigen bedjes lagen. Waarom vertel ik dat allemaal. Ik vraag me af of dit er mee te maken kan hebben dat vrouwen niet meer alleen bezig zijn met hun moederschap maar ook een carriére willen. Ik zie namelijk nooit meer kinderen die zo opgaan in hun fantasie met poppen. Ze zien hun eigen moeders ook allerlei andere dingen doen en vooral veel werken buitenshuis. Kinderen die écht van hun poppen houden, bestaan geloof ik niet meer. Volgens mij is spelen met poppen de ultieme voorbereiding op het hebben van kinderen.

Nu vraag ik me af of dat de reden kan zijn dat er zoveel meisjes geen moeder willen worden. Ik denk dat je eerst van je poppen moet houden en dat je daarna automatisch echte kinderen wilt.

Zou dat zo kunnen zijn?

Beste A,

Misschien hád u vroeger niets anders om mee te spelen?