Beste Fiena,

Ik heb een vreemde tic, ik hou van onvolkomenheden. Dat moet ik nader uitleggen. Ik vind het mooi als ik een meubel zie waarvan de verf beschadigd is. Het meubel heeft geleefd. Je ziet de leeftijd er aan af. Meubels die gerepareerd zijn door een noeste vakman, zijn ook prachtig. Een stukje hout dat in een tafel is gezet als een precies passend puzzelstukje. Ik hou ook van gestopte tafellakens en sokken. Vooral oude mensen kunnen heel mooi stoppen. Mijn moeder was geen heldin in handwerken maar stoppen kon ze. Dat was er zo ingestampt vroeger, dat deed je gewoon. Op vandaag kan niemand meer mooi stoppen. Vooral tafellakens werden heel fijntjes gestopt. Het is bijna net zo fijn als het linnen van de tafellakens. Ook geborduurde tafellakens en beddenlakens werden gerepareerd. Als het borduursel had losgelaten door het wassen, stijven en strijken, werd een kleur gezocht die dicht bij het originele borduurwerk kwam. Je ziet het wel maar ik vind het een kunstwerkje op zich.

Ik heb glas in lood met enkele gebarsten ruitjes. Dat vind ik helemaal niet erg. mensen doen me steeds adressen van glazeniers aan de hand. Ik wil het helemaal niet laten repareren. Er zit altijd een stukje geschiedenis aan vast waardoor het kapot gegaan is. Misschien heeft een kind er per ongeluk doorheen gestoten of een overijverige huismoeder maakte het te krachtig schoon. Er komt altijd gevoel aan te pas als iets moois, stuk gaat. Een gevoel van iets verloren te hebben, een gevoel van spijt. Iets wordt nooit meer zoals het geweest is. Tegenwoordig gooien we alles weg wat niet meer helemaal gaaf is. Als vroeger een bord of kopje kapot viel, werden de scherven bewaard en als er genoeg scherven verzameld waren, werd daarmee ge-mozaiïkt . Er ontstonden de prachtigste potten en schalen. Trouwens deze volkskunst is weer opnieuw ontdekt. Alleen worden er nu met opzet serviezen en tegels kapot gegooid om de scherven te verkrijgen!

Een schoolbankje waar generaties lang kinderen aan hebben zitten zweten om breuken onder de knie te krijgen. De bankjes vertellen hun verhaal door de namen die stiekem zijn ingekrast of een hartje met initialen. Inkt die geknoeid werd en in het hout is getrokken. Ik denk dan, ga het niet opschuren en opvullen met ‘botoks’ zodat het weer als nieuw is. Je haalt de geest uit het meubel.

Ik heb een koekenpan waar mijn schoonmoeder vele jaren spek met eieren in heeft gebakken. Hij is oud, zwart en past totaal niet bij mijn andere pannen. Ik ben wel van haar zoon gescheiden maar de koekenpan en ik blijven eeuwig bij elkaar.

Beste G,

Daarom zijn mensen met ‘een steekje los’ zo interessant.