Beste Fiena, Mijn man en ik hebben een verschillende stijl van leven. Daar kom ik langzamerhand achter. Wij zijn nu zeven jaar getrouwd en we verwachten ons eerste kindje. We hebben allebei een goede baan. Ik wil na de bevalling drie dagen per week blijven werken. Dat is gelukkig mogelijk. Op die manier houden we ons riante inkomen voor het grootste deel. Wij permitteren ons tot nu toe twee keer per jaar een mooie vakantie, waarbij een keer per jaar een hele grote reis. We hebben nu al veel van de wereld gezien. Daarbij hebben we een mooi eigen huis, helemaal ingericht naar onze smaak. Daar ben ik dan ook blij mee. Maar het probleem is dat mijn man, naar mijn idee, dat té belangrijk is gaan vinden. Het huis, tuin en inrichting is alles voor hem. Het gevolg is dat hij er zo voorzichtig mee om gaat dat niets meer kan. Het huis moet altijd blinken als een spiegel, er mag nergens iets liggen dat er niet hoort. Hij is al bezorgd dat de bezoek rommel maakt. Of , God verhoede het, iets kapot maakt. Alle spullen worden met uiterste zorg omringt. Ik kan dit begrijpen als het spullen betreffen die we bijvoorbeeld van onze reizen hebben meegebracht of die we gekregen hebben van een dierbaar iemand. In dat geval zitten er herinneringen aan vast. Maar mijn man is ook al van slag als ik een glas van ons glasservies breek. Dit bestel ik gewoon weer na! Maar dat gebeurde laatst en Leiden was in last. Hij was zo kwaad op mij dat hij dagenlang niet met mij sprak. Allemaal voor een stom glas. Ik ben van mening dat spullen er zijn om gebruikt te worden. Ik wil iedere dag van een mooi servies eten en mooi bestek. Ik wil gewoon kunnen liggen op mijn bank, ik zet bloemen in een dure vaas. Mijn man doet steeds moeilijker hierover. Hij wil niet meer in de eetkamer eten maar in de keuken. We hebben in de keuken ook serviesgoed en bestek, op die manier blijven de mooie spullen veilig in de kast. Ook mag er geen kruimeltje op de grond vallen. Hij staat steeds met de stofzuiger in de aanslag. Als ik op de bank wil liggen , moet er eerst een plaid over ter bescherming. Het ontbreekt er nog maar aan dat we plastic over ons bankstel leggen en van plastic bestek en borden eten. Vrienden en familie met kinderen zijn niet langer welkom, dat voel ik goed aan. Hij heeft steeds smoesjes om ze niet te ontvangen. De kinderen maken hem zenuwachtig als ze rennen en misschien wel iets zouden kunnen omstoten. Laatst ging hij diverse vazen en beelden boven neerzetten toen we bezoek met kinderen kregen. Dit gaat me allemaal veel te ver. Hoe moet dat straks met ons eigen kind? Hij vind spullen belangrijker dan mensen. Fiena, hoe moet ik mijn man gebruiksvriendelijk maken? Beste G, Spullen worden door gebruik vaak juist mooier. Net als mensen. Mensen en spullen raken doorleeft. Ze hebben een verhaal te vertellen. Laat je spullen en mensen in een laatje liggen, worden ze er niet mooier op, alleen ouder.