Ik realiseer me, dat ik vaak in mijn leven blij verrast ben. Ik was als kind een poppenmoeder. Ik kreeg een echte poppenwagen met kap. Zo een had niemand in de straat. Ik heb er eindeloos mee gespeeld. Toen mijn kinderen nog kinderen waren kreeg ik op moederdag ’s morgens vroeg een zelf geplukt veldboeket, op een andere moederdag kreeg ik melk direct van de koe. ik ging vroeger logeren bij vrienden van mijn ouders met een boerderij. De melk was nog warm en zelf gemolken. De koe heette Rosa. Ik kreeg koemelk van een pas gemolken koe van mijn kinderen. Gehaald bij een boer in de buurt. Deze melk overtrof alles.
Na mijn scheiding ging ik met de kinderen wonen in een gezellig huisje. Ik ging werken, dat werd een passie. Dat had ik van tevoren nooit kunnen bedenken. De directeur gaf mij de kans om me te ontplooien. Ik wist niet dat ik het kon. Op een gegeven moment ben ik gaan werken als ZZP’er bij een huis aan huis krant. Ik kreeg van deze directeur de vrije hand. Dat was fantastisch. Dat voelde niet als werk, maar als ‘spelen’. Ooit kreeg ik van mijn zus twee originele oude fabriekslampen cadeau. Het zijn de voorlopers van TL buizen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Vrienden en mijn zus hadden mij weggelokt van huis en ze opgehangen. Dat vergeet ik nooit meer. Toen ik 50 jaar werd kreeg ik een rondreis door China cadeau. Het mocht iets kosten. Ik droomde al tien jaar over zo’n reis. ik riep altijd ‘en ik ga naar China’, dat was nergens op gebaseerd. Maar het gebeurde wel. Een rondreis van een maand met busjes, boten, treinen en vijf vluchten. De reis van mijn leven en ik koester nog steeds mijn fantastische herinneringen.
Sinds enkele jaren woon ik in een verzorgingshuis. Dat is geen pretje. Een hele goede vriendin verraste mij door iedere morgen de krant te laten bezorgen. Thuis was het al iets waar ik met veel genoegen de dag mee begon. Heerlijk, de krant, koffie en een broodje en ik was de koning te rijk. Op deze manier begint nu ook de dag. Mijn grote hobby is lezen en een vriendin brengt iedere drie weken tien boeken van mijn keuze. Dat is haar vrijwilligerswerk en een service van de bibliotheek. Onbetaalbaar. Daarbij is ze een fijne vriendin geworden. Zij doet de was voor mij en nog veel meer. Ze is onvermoeibaar en ik kan op haar bouwen. Wie heeft dat tegenwoordig nog. Mijn zoon bouwde ooit een website voor mij. Daar staan alle rubrieken in die ik ooit voor het krantje maakte. Onlangs was deze hele grote website te oud voor Google en moest gereviseerd worden. Dat kostte hem vele uren van zijn tijd. Ik heb nog twee rubrieken aangehouden. Ook als ik weer iets verkeerd heb gedaan op de computer, komt hij opdraven om het weer in orde te maken. Hij maakt me blij. Mijn kinderen en kleinkinderen maken mij trots. Ook al heb ik daar niet de hand in gehad. Ze doen het helemaal zelf. Ik koester het bezoek dat ik krijg. Echte vrienden blijven mij nog steeds trouw en maken mijn leven de moeite waard.
Beste Fiena, is dit normaal?
Beste H,
Nee, dat is niet normaal.