Beste Fiena,

Er zijn van die dagen dat niets lukt, alles zit tegen. Daar heb ik geregeld last van. Ik vraag me af hoe dat komt. Ik merk het al bij het ontwaken, ik zit niet goed in mijn vel. Dan heb ik al zoiets van: ik wil dood. Maar goed ik sta toch op want de plicht roept. Het gaat meteen mis omdat ik mijn grote teen stoot aan een stoelpoot. De stoel staat daar al eeuwig dus het is toch niet normaal dat ik me stoot. Ik hink al mopperend naar de badkamer. Mijn dochter is nog (lang) niet klaar met optutten. Ik wacht...en wacht. Zij ligt rustig in bad te weken, daar kom ik na een kwartier achter. Zij heeft de eerste twee uur vrij van school. Ik ben niet vrij, ik heb een afspraak. Ik wil even laten weten dat ik wat later kom, maar kan het telefoonnummer niet vinden. Het is te gek voor woorden dat er geen 06-telefoonboek bestaat....Ik vraag me af waarom. Is dat geen gat in de markt? Kan ik op die manier stinkend rijk worden? Dat moet ik uitzoeken. Intussen wil ik koffie en een boterham. Blijkt dat het brood opgegeten is door mijn puberzoon. Dan maar een beschuitje al hou ik helemaal niet van beschuitjes. Om de auto uit de garage te krijgen moet ik een brommer en twee fietsen verplaatsen. Die kinderen leren het ook nooit. Tot overmaat van ramp regent het. De lucht is grauw, ik denk dat ik vandaag geen daglicht meer zie. Ik kom dus te laat op mijn afspraak en mijn afspraak is ook sjaggerijnig. We kunnen elkaar de hand geven. De rest van de dag vergaat langzaam. Ik schiet niet op. Ben blij als ik weer naar huis kan. Thuisgekomen kom ik in een bende terecht. Het hele gezin heeft allerlei spullen neergegooid waar ze toevallig waren. Ik raap kleding, sporttassen, skate en andere rotzooi op. Ik had eigenlijk boodschappen moeten doen. Onder luide protesten stuur ik een van de kinderen op pad om de nodige etenswaren te halen. De supermarkt ligt een straat verder. Mijn zoon komt thuis met allerlei snacks maar niet met wat ik gevraagd heb. ‘Hadden ze niet’ is zijn antwoord, Daar kan ik het mee doen. Dat is de druppel. Ik begin eerst te schelden en daarna te huilen. Mijn kinderen kijken verontrust toe maar steken geen hand uit. Ik voel me alleen, ik bén alleen. Ik wil niet meer. Ik vertrek naar een ver, vreemd land. Eens kijken of ze mij zullen missen. Ik denk met genoegen aan hun ontreddering, Hoe zij zullen ondergaan in totale chaos en vooral verdriet om het verlies van hun vrouw en moeder. Ik blijf een tijdje hangen in deze aangename fantasie. Dit voelt als wraak en deze is zoet. Ik zal ze wel krijgen. Ook mijn man. Hij was lekker werken en heeft niets meegekregen van deze gruwelijke dag.

Ik bedenk dat hij maar moet koken en ik tijd voor mezelf nodig heb. Nu is het mijn beurt om in bad te gaan liggen met een boek en een glas wijn. Toch niet zo’n goed idee: het boek valt eerst in het water en daarna mijn glas wijn. Wat een ...dag.

Beste J.

Bij de eerste aanwijzing dat het zo’n soort dag wordt, meteen de stekker er uit trekken en onderduiken.