Beste Fiena,,
Het is me weer overkomen. Ik ben niet assertief en mensen die het goed bedoelen brengen mij in een situatie die ik niet wil. Het is zo nog niet zo lang geleden gescheiden ben van mijn man. We waren vijf jaar getrouwd, geen kinderen. De scheiding was voor mij niet heel erg pijnlijk, de liefde was op. Ik ben nu twee en dertig jaar en ik heb het gevoel dat de wereld voor mij open ligt. Ik heb een baan en kan me zelf bedruipen. Het is geen vetpot maar ik heb plannen om een studie te gaan volgen van twee jaar. Als ik mijn diploma heb, kan ik een baan gaan zoeken waar ik meer verdien.
Nu is het geval dat ik onze inrichting helemaal achter heb gelaten bij mijn ex-man. Hij is in ons (gehuurd) huis blijven wonen en ik heb een appartementje voor mezelf gehuurd. Ik heb enkele spulletjes meegenomen die van mij waren en waar ik aan gehecht ben. Mijn familie en vrienden hebben met mij te doen (overigens helemaal ten onrechte) omdat ik met lege handen ben vertrokken. Dat was mijn eigen keus. Ik wilde fris beginnen en bepaalde herinneringen aan spullen die we samen hadden aangeschaft, vergeten.
Nu is het zo dat mijn lieve moeder, tantes, neven en nichten en ook vriendinnen met allerlei huisraad aan zijn komen dragen. Het is eigenlijk zo dat zij met z’n allen mijn nieuwe huisje hebben ingericht. Niet alleen een spuuglelijke gifgroene bank maar ook eetkamerstoelen uit het jaar nul, een fauteuil die nog van opa is geweest, een slaapkamerkast die zijn beste tijd heeft gehad en daarbij ook nog allerlei ‘dingen’ voor aan de muur en prullaria om rond te zetten. Daar hou ik helemaal niet van. Mijn idee was het om heel minimalistisch aan de slag te gaan. Ik wilde voor enkele mooie stukken gaan sparen. Ik zou een mooie chaise-lonque aanschaffen. Daar heb ik het geld voor. Ik wilde ook op antiekmarkten gaan snuffelen. Ik wil niet ondankbaar lijken maar ik ben helemaal niet blij met al die spullen in mijn huis. Ik woon er nu drie maanden en voel me een muis in een vreemd pakhuis. Er is niets, maar dan ook helemaal niets wat ik zelf heb uitgezocht. Het werd me allemaal aangedaan. Eerlijk gezegd zit ik liever in een (bijna) leeg huis met enkele mooie spullen dan in dit griezelhuis. Ik was van plan om met warme kleuren gordijnen en grote kussens te werken. Nu heb ik de gordijnen van tante Martha, vermaakt door tante Geesje. Lief bedoeld maar beige is niet mijn kleur. Daarbij is het ook nog synthetisch materiaal. Brrr. Ik kan me bijvoorbeeld ook trotse eigenares noemen van een wanstaltige lamp waar oosterse muziek uit weerklinkt. Daar word ik niet blij van. Het resultaat is dat ik helemaal niet graag thuis ben. Ik ontvlucht zelfs mijn huis. Van de andere kant kan ik mijn goedbedoelende weldoeners toch niet op hun hart trappen?
Beste C,
Ik zou niet weten waarom niet?