Beste Fiena,

Druk, druk, druk.

De meeste mensen hebben het druk, vooral degenen die niets te doen hebben. Werklozen, gepensioneerden, jonge moeders met een kind zonder baan, hebben het heel druk. Ze hebben geen tijd om tijd te maken voor de familie. Als ze binnen komen, kijken ze al op hun horloge hoeveel minuten ze kunnen blijven. Velen geven de voorkeur aan contacten via sms, e-mail of mobiele telefoon. Verder houden ze face-book bij. Op die manier is toch iedereen op de hoogte van hun wel en wee. Volwassen kinderen bezoeken hun ouders tussen door even op. Ze laten hun gezicht zien maar niet wat hun verder beweegt. Daar is geen tijd voor. Ze hebben het druk met hun kind dat naar school en diverse clubjes gebracht en gehaald moet worden In bijzijn van het kind kan niet gewoon de was gedaan worden, of het huis aan kant gemaakt worden of zelfs maar de telefoon worden opgenomen. Op een of andere manier redden de ouders dat niet. Hoe kan dat, vraag ik me af. Ik deed vroeger alles met de kinderen om me heen. We vouwden samen de was, stoften de boel, deden de vaat (met de hand) en kookten. We deden ook de boodschappen samen. Mijn kinderen flipten niet uit in de supermarkt omdat ze alles wilden hebben. Van de andere kant nam ik wel de tijd. Want het kostte inderdaad wat meer tijd om met twee kleine kinderen boodschappen te doen. De een nam zijn fietsje mee en de ander de poppenwagen. Toch verliep alles zonder noemenswaardige stress.

Daarbij was er in mijn geval geen vader die taken overnam. Hij verwisselde nooit een luier of deed de kinderen in bad of nam de stofzuiger ter hand. Hij werd ’s nachts ook niet wakker als een kind huilde. Niet dat dit een verwijt is, het was nu eenmaal zo en ik stond ook niet bij stil. De taken waren verdeeld.

Gelukkig was ik handig en snel. Ik zie ouders nu vaak klungelen voordat ze hun kind eindelijk de juiste schoen aan de juiste voet hebben geprutst, de jas aangefrommeld en de muts en sjaal gezocht en gevonden hebben. Daarna moeten ze zichzelf nog aankleden en dat gaat ook moeizaam en duurt lang. Het kind heeft geen geduld en heeft zich ondertussen weer van muts en handschoenen ontdaan omdat het bijna stikt van de hitte. Onder protest moet alles weer aan en om. Daarna kan het stel vertrekken mits ze de sleutel kunnen vinden en het boodschappenbriefje vanzelf opduikt. Ik kijk het met leedwezen aan en ben heel blij dat ik niet in de schoenen van het kind sta.

Beste G,

Kinderen spelen niet meer met poppen. Daardoor missen ze later de broodnodige oefening.