Beste Fiena,

Als negenjarige moest ik een operatie ondergaan aan mijn neus. Bovenop mijn voorgevel zat een heel klein gaatje met een gangetje. Dat gangetje kon naar mijn hersenen leiden. Oei! Ik werd opgenomen in het ziekenhuis in Utrecht. Mijn moeder ging mee en logeerde bij een bevriend echtpaar. Zij liet thuis de boel, de boel. Wetende dat mijn vader en broer (22) en zus (23) er een puinhoop van zouden maken. Ik kwam terecht op een zaal met baby’s en kinderen tot twaalf jaar. Er waren vreemde regels. Wij kregen een pon aan van het ziekenhuis. De zusters boeide het niet of ze pasten. Dus de ene dag een veel te kleine pon en de volgende dag was hij veel te groot. Om elf uur kwam de zuster vragen of we vla wilden. Ja, dat wilde ik. Ik dacht dat we een stuk vlaai kregen. Maar we kregen pudding met een vel, brrrr. Ik lustte eigenlijk niks. Daar vonden de zusters wat op. Zij prakten de warme maaltijd met de soep en de vla door elkaar. Omdat ik niet wilde eten werd ik met harde hand gevoerd. Wat ik ook mee maakte was dat een jongetje van zeven jaar dat een nieuw oor had gekregen omdat zijn oor misvormt was. Hij had last van jeuk en pijn onder het verband. De nachtzuster knipte doortastend het verband door. Zij werd de volgende dag door de arts uitgescholden waar wij kinderen bij waren. Maar veel erger was het geval van Corrie van 4 jaar. Ze had vreselijk heimwee en hield niet op met huilen. De verpleegkundige maakte korte metten en gaf haar klappen waar ze haar maar kon raken. Het was nog niet genoeg en zij sleurde het kind naar het kantoortje naast de zaal en sloeg nog wat harder. Vervolgens gooide het kind in haar bed. Ik mocht na vier weken naar huis. Maar dit ben ik nooit vergeten. Fiena, zouden zo’n misstanden nog steeds voorkomen?

Beste A,
Zeker weten.