Beste Fiena,
Niet alleen het te laat komen van de treinen maar ook het stranden van treinen midden in het landschap is een ramp. Ook het overstappen in andere treinen of bussen bij pech. Het resultaat is dat wat een leuk uitstapje zou moeten zijn of het hebben van een belangrijke afspraak, verandert in een nachtmerrie. Dat terzijde, dat is overmacht...of zoiets1
Nee , ik wil het hebben over mijn medepassagiers. Je kunt ze niet uitzoeken of in ieder geval maar beperkt. Je kent ze niet. Je wilt ze ook helemaal niet leren kennen maar soms word je met de neus op de feiten gedrukt.
Afgelopen week ging ik een dagje naar mijn kleinkinderen in Bussum. Ik vertrok vroeg in de morgen, de trein zat hartstikke vol. Al zeulend met mijn tassen met kadootjes worstelde ik me drie treinstellen door voordat ik een plaatsje ontdekte. Ik plofte dankbaar neer. Ik zei iets aardigs tegen de mensen in mijn coupé zoals, ‘hé fijn dat ik nog een plaats gevonden heb’. Deze mensen vormden een gezin bestaande uit zeven personen. Het bleek al snel dat moeder, broer van moeder, volwassen dochter met zoontje en nog drie kinderen van moeder op visite gingen. Ze gingen ‘een gozer’ bezoeken in een tehuis. Ze hadden hem via chatten leren kennen. Moeder vertelde: “Mevrouw, hij heb geen ledematen, hij gebruikt het toetsenbord met z’n neus...Wij gaan hem een daggie opvrolijken. De broer van moeder woonde dus bij z’n zus omdat hij toch maar helemaal allenig was. Het hele gezin was van Amsterdam naar België verhuisd. Daar was het een stuk goedkoper. Niet alleen het wonen maar de scholen van de kinderen zijn ook nog gratis en ze vangen drie dubbel kindergeld. Dit alles werd luid en duidelijk tegen mij en nog ongeveer dertig medeluisteraars verteld. Ondertussen zat een van de kinderen heel hard een liedje te zingen over ene ‘Hassan met een nieuwe jas an’. De zanger kreeg er maar geen genoeg van. Tijdens dit gesprek werden dozen, zakken en blikken geopend met allerlei lekkers. Ik kreeg ook steeds iets aangeboden. Ik moest belegde broodjes, chocomel, royale stukken worst, koekjes en snoepjes afwimpelen. De familie wist er wel weg mee. In de volgende coupé zat iemand in zijn mobieltje te schreeuwen. Wij konden meegenieten hoe een onschuldig telefoontje in de trant van ‘Waar ben je nu’ en waar ben jij nu’ ontaardde in een fikse ruzie. Degene aan de andere kant was niet van zins mijn medepassagier van de trein te halen omdat het hard regende. Mijns inziens een hele goede reden. Niet voor mijn medepassagier. Zij verhief haar stem tot ongekende hoogten en schold hem uit voor Mietje en nog veel meer. Ze twijfelde vooral of hij nog wel van haar hield. Wat een vreselijk drama speelde zich af tussen Roermond en Den Bosch. Ik heb hem inderdaad niet kunnen ontdekken op het station waar zij uitstapte. Toen ikzelf uitstapte had ik een razende hoofdpijn en ik ergerde me gloeiend dat ik niet rustig in een hoekje mijn boek had kunnen openslaan, mijn eigen gedachten had kunnen nagaan en me voorbereiden op mijn kleinkinderen. Beste Fiena, Wat had ik moeten doen?
Beste Z,
Oordopjes, doen alsof u slaapt, vragen of het wat zachter kon, ergens anders gaan zitten of staan, met de auto gaan?