Beste Fiena,

Mijn vader was een speciaal mens. Iemand die zich nergens voor schaamde. Dat heb ik niet van hem geërfd. Ik schaamde me als kind voor hém. Daar schaam ik me nu voor.

Een voorbeeld: Wij hadden een langharige tekkel. Touschka. Zoals bekend zijn deze rashondjes heel eigenzinnig. Ze luisteren niet naar het baasje, naar helemaal niemand. Ze zijn moeilijk opvoedbaar. Omdat het opvoeden van Touschka geheel aan mij als kind werd overgelaten, kwam van opvoeding niets terecht. Touschka nam geregeld de benen, zij was avontuurlijk aangelegd. Ze trok de wijde wereld in.

Toen, 60 jaar geleden, was een hondje zoals Touschka waardevol. Op de markt wel 200 gulden waard. Als Touschka weer eens weggelopen was, was ik ontroostbaar. Mijn vader ondernam meteen stappen. Stappen richting de krant (Tante Bet) en plaatste een advertentie met een smartlappen gehalte. De tekst luidde zo ongeveer: Breng mij toch mijn hondje terug. Ik kan niet slapen zonder mijn liefste vriendje. Tegen beloning van 25 gulden. Daarna mijn naam met het adres. De volgende dag wist iedereen dat ik in de krant stond... De hele school en de hele straat. Ik schaamde me kapot.

De goede boodschap was dat Touschka dezelfde dag weer terug was. Niet één keer maar diverse keren werd hij vol enthousiasme teruggebracht. Het kostte wel wat. Maar dat had mijn vader graag voor mij over.

Beste G,

Uw vader was de uitvinder van het spelen met emoties.