Beste Fiena,
We zijn een familie die van veranderingen houdt. Dus deze week was het weer zover. De meubelopstelling in de huiskamer moest totaal anders. Mijn man en onze twee tieners, een zoon en een dochter, wilden een ‘winteropstelling’. Ik dacht dat de meubels al op alle mogelijke verschillende plekken gestaan hadden in de loop der jaren. Volgens mijn aanhang niet. Er werd op de computer een plan gemaakt. Alles werd nauwkeurig opgemeten. Ieder kastje, plantenbak en zelfs de dikte van de muur werd opgemeten.
Man en kinderen gingen aan de slag. Plakken en knippen (in het echt) en we konden op papier schuiven met de meubels.
Gewéldig! Dacht ik nog. Geen vruchteloos gesleep met zware stukken en weer terug als het helemaal niks was. We kwamen al gauw tot een verrassend resultaat. Zó had onze huiskamer er nog nooit uitgezien.
Dát gingen we doen! De hele boekenkast moest uitgeruimd worden. Nou, dat was toch al nodig. We hebben veel, heel veel boeken die op stapels kwamen te liggen. We kwamen boeken tegen die we al lang kwijt waren. Achter de boeken lagen ook verschillend spulletjes, zoals mijn verloren zonnebril.
Daarna de boekenkast uit elkaar halen en op de juiste plek weer in elkaar zetten. O, help achter de boekenkast was al vele jaren niet gewit... een tegenvaller. Gelukkig stond in de schuur nog een rest witsel. Mijn man nam de kwast ter hand. De kinderen en ik ruimden de boekenkast in en de porseleinkast uit. Een grote kast die nog van mijn grootouders is geweest. Daar stond niet alleen maar porselein in maar ook een heleboel prullen. Over alles moest overlegd worden of en waar we het kleinood zouden opbergen. Sommige spullen verhuisden naar de kamer van de kinderen en andere werden afgekeurd en bestemd voor de vuilnis. De kast werd op de juiste plek gesjouwd en weer ingeruimd, het porselein afgewassen. Achter deze kast was ook lange tijd niet gewit dus mijn man was nog even zoet. Ik hoef me nu niet meer te schamen en kan de kast gerust openen waar vreemden bij zijn. Intussen was de hele zondag verstreken. We waren doodmoe en de rest moest maar wachten tot de volgende dag. Een gewone maandag waarop gewoon gewerkt of naar school gegaan moest worden.
Alle schilderijen en kleine spullen lagen op een grote hoop. Alle lampen en ook de tv en geluidsinstallatie stonden bij elkaar. Alle snoeren en kabels (ik noem ze hardnekkig ‘touwen’) vormden een grote wirwar. Het verlichtingsplan moest nog gemaakt worden. De volgende dag na het eten, had niemand meer zin om nog aan de klus te beginnen. Lamlendig werd iets opgepakt en weer neergelegd. Het enthousiasme was weg. We zaten onwennig op de bank die op een rare plek stond. We keken verlangend naar de tv die niet aangesloten kon worden omdat het snoer te kort was. Kortom, we sjouwden de bank en de tv naar zijn oude vertrouwde plek, ook de eetkamertafel en stoelen kregen weer hun oude plaats. Uiteindelijk verwisselden alleen de boekenkast en de porseleinkast van plek. Al dat werk voor niks!
Beste P,
Opruimen is niet niks.