Beste Fiena,

Tijdens ons leven verandert ons lichaam en geest aan de lopende band Van baby naar peuter en kleuter. In die tijd leren praten, lopen en een eigen wil ontdekken. Een leven zonder zorgen. We groeien op en krijgen te maken met de ingewikkelde wereld om ons heen. We verliezen ons melkgebit en groeien uit tot een puber met te lange armen en benen. We groeien in de lengte maar soms te veel of te weinig. Het is nooit goed. In ons volwassen leven leren we hopelijk wat liefde is. We maken goede en verkeerde keuzes. Ook krijgen we eventueel zelf kinderen, een avontuur maar niet zonder zorgen. We worden ouder maar ook wijzer? Zelf ben ik nu oud en nu krijg ik te maken met lichamelijke en geestelijke gebreken. Dat is echt niet mooi. Mijn hersenen doen hun werk nog redelijk, denk ik. Lichamelijk is het een ramp. Alles hangt en ik krijg teveel huid omdat ik afgevallen ben. In mijn gezicht ontstaan rimpels en rare plekjes en vlekjes en brobbeltjes. Mijn handen en armen zien er uit alsof ik vlektyfus heb. Niet vervelend bedoeld. Ik ken mijn eigen handen niet meer. Niet leuk. Mijn spieren zijn zo slap als pudding en mijn botten zijn pijnlijk aanwezig. Bewegen gaat langzaam en met overleg. Even snel iets doen is er niet meer bij. Voor je het weet struikel je over een kruimel. Dat kan ontaarden in een gebroken been of heup. Daar ben je dan klaar mee. Revalideren is de boodschap. Niet prettig, helemaal niet. Verder ben ik gauw moe, een dutje overdag mondt uit in een diepe slaap. Het gevolg is een slapeloze nacht met een malend brein. Mijn ogen en oren zijn van slechte kwaliteit, over mijn tanden zal ik maar zwijgen. Hoe moet het nu verder?

Beste T,
Alleen als het hiernamaals bestaat wordt het leven beter.