Beste Fiena,

Sinds korte tijd heb ik een vriend. Ik ben nu 24 jaar. Het is bepaald niet mijn eerste vriendje maar ik denk dat dit DE VRIEND is. Dus degene waar ik mee trouw en kinderen krijg. Ik weet niet of ik wel wil trouwen maar áls dan met hem. Het wordt tijd dat ik hem ga voorstellen aan mijn ouders en verdere familie. Dat heb ik nog nooit gedaan. Ik hield mijn vriendjes altijd voor mezelf. Hij dringt zelf ook erg aan om kennis te gaan maken. Ik ben al ongeveer kind aan huis bij zijn ouders. Schatten van mensen. Hij komt uit een warm nest. Met zijn twee broers en twee zussen kan ik intussen ook heel goed opschieten. Maar ja... bij ons thuis is het zo anders. Ik kan bijvoorbeeld helemaal niet inschatten hoe zij mijn vriend zullen ontvangen. Het kan vriezen of het kan dooien. U moet weten dat ik enigst kind ben. Het heeft mij nooit aan iets ontbroken, niet in materieel opzicht en ook niet aan aandacht en liefde. Mijn ouders houden ook echt van elkaar, daar ben ik van overtuigd. Toen ik achttien was ben ik op kamers gaan wonen in de stad waar ik ging studeren. Ik ging in het begin geregeld naar huis maar dat werd steeds minder. Terwijl ik toch altijd met open armen ontvangen werd. Ik ben nogal eens verhuist en pap en mam hebben mij daar altijd bij geholpen. Het waren vaak regelrechte ruïnes en zij kwamen klussen en verven tot het weer bewoonbaar was. Ik denk dat dit wel zes keer gebeurd is. Als ik weer eens liefdesverdriet had, ging ik naar huis voor een verwenweekendje. Ik werd dan heerlijk ‘gepamperd’ zonder dat ik er over hoefde te praten. Ze hebben mij nooit iets in de weg gelegd. Al mijn plannen werden enthousiast ontvangen. Ik heb bijvoorbeeld veel gereisd. Vaak in vrij onherbergzame gebieden. Ik heb nooit een klacht gehoord. Alleen interesse. Mijn ouders staan midden in het leven en hebben het volgens mij heel leuk. Ze gaan vaak op reis maar hebben ook hun vrijwilligerswerk en vele vrienden. Ze ondernemen hele leuke activiteiten en hebben altijd veel te vertellen. Hun huis is nooit leeg. Er logeren vaak vrienden uit het buitenland die ze op hun reizen hebben leren kennen.

Het is een feit dat ik eigenlijk niet weet hoe ze over mij denken, of ik aan hun verwachtingen voldoe of dat ik hun teleurstel. Ik weet het gewoon niet. Ik weet ook niet of ze zich ooit ongerust over mij gemaakt hebben. Ik vraag mij af of ze ooit wakker gelegen hebben over mij.

Fiena, hoe pak ik het nu aan dat het eerste bezoek thuis met mijn vriend een succes wordt?

Beste A.

Misschien moet jij eens de moeite nemen om met ze te praten en niet klakkeloos dingen aannemen. Zet je grenzenloze kinderlijke egoïsme opzij en verdiep je eens in de gevoelens van je ouders. Ik denk dat je omvalt van verbazing als je hun kant van het verhaal hoort.

Ik wens je een prettige kennismaking,

Fiena