Beste Fiena,
Mijn probleem lijkt steeds groter te worden. Ik krijg er steeds meer last van. Het is zo dat ik geen gezichten en ook geen namen van mensen kan onthouden. Dat was altijd al zo. Vanwege mijn werk heb ik veel te maken met mensen. Mijn man heeft zijn zaak aan huis. Ik ontmoet veel mensen en heb daar dan ook een gesprek mee. Enkele dagen later kan ik me de gezichten totaal niet meer herinneren. Ook de namen niet. Dat brengt mij steeds in vervelende situaties. De mensen kennen mij namelijk wél.
Het gebeurde dat ik tegen een wildvreemde mijn verhaal over mijn ziekteklachten vertelde omdat ik dacht dat het mijn arts was. Ik had mijn arts in het ziekenhuis al tweemaal ontmoet. Ik wist nog dat hij een moderne bril droeg maar verder niets. De persoon waar ik tegenaan zat te kletsen was zelf een patiënt. Hij hoorde met groeiende afschuw mijn bloederig verhaal aan over mijn onregelmatige menstruatie en daar bijbehorend leed.
Mensen spreken mij op straat aan en beginnen iets te vertellen waar ik geen touw aan kan vastknopen. De man of vrouw zijn voor mij volkomen onbekenden. Intussen speur ik paniekerig mijn geheugen af waar ik degene van zou moeten kennen. Is het een leerkracht van de school van mijn kinderen? Is het iemand van mijn werk? Is het iemand die bij mij op schildercursus zit? Ik weet het niet. Het zweet breekt me uit. De ander vraagt vriendelijk naar mijn man, mijn griep van twee weken geleden, naar mijn zus die op vakantie is. Het moet toch iemand zijn die redelijk intiem met de familie is anders kan hij dit niet allemaal weten. Ik kom er niet achter. Niet op dat moment en later ook niet. Weer een aardige, sympathieke persoon met een warme belangstelling voor mij en mijn geliefden. Het is jammer dat de relatie niet wederkerig is. Ik ken hem of haar gewoon niet! Het wordt er voor mij niet gemakkelijker op als vrouwen en tegenwoordig ook al mannen hun haar verven. Wie vorige week nog kastanjebruin was, is nu hoogblond. Dat moest verboden worden!
Vorige week gebeurde weer zoiets pijnlijks. De bel ging thuis, ik doe open en daar staan een man en een vrouw. Ze begroeten mij erg hartelijk met drie kussen. Ik kus maar terug en weet niet wie het zijn. Ik vraag ze binnen en ga koffie zetten. De vrouw komt mij achterna naar de keuken en praat over haar kinderen en dat haar man weer helemaal beter is. Ik knik maar wat en mompel af en toe iets. Mijn man komt binnen en kijkt verbaasd naar dit echtpaar. Ik zie de vraag in zijn ogen: ‘Wie zijn dit?’ Ik kan zijn vraag niet beantwoorden. Dan komen foto’s op tafel die het stel heeft meegebracht. Het raadsel is opgelost! Met Vastelaovend waren mijn man en ik in een café en daar hebben we het stel ontmoet. Het klikte meteen en we brachten een hilarische avond door. Na sluitingstijd was het voor ons vieren nog niet genoeg en het stel ging mee naar ons huis voor nog een afzakkertje en een bord zelfgemaakte erwtensoep. We spraken af dat we elkaar weer zouden ontmoeten. En voilá, het leuke stel hield woord. Alleen, ik en ook mijn man herkenden ze niet omdat zij bij de eerste ontmoeting helemaal geschminkt waren!
We hebben dit inmiddels eerlijk verteld en er vreselijk om moeten lachen.
Beste C,
Misschien moet u het in het vervolg altijd eerlijk zijn en er samen om lachen?