Beste Fiena,
De leus in de zeventig jaren van de vorige eeuw was: Alles moet kunnen. Dat was denken buiten de lijntjes. Toegegeven, iedereen ging vreemd, moet kunnen. Maar het kon toch niet, achteraf gezien. We rookten waar de kinderen bij waren en ook onze dieren. Nooit bij stil gestaan. Op feestjes stonden de sigaretten in een glas op tafel. Caballero, Gouloise voor de dieharts. We dronken wijn uit grote rieten manden. Vijf liter voor een schijntje. Een feestje was gauw gebouwd. Wijn, bier en een enkele fles frisdrank. Als warme hap maakten we verse tomaten-groente soep. In de diepvries hadden we dozen frikandellen en kroketten. Iedereen blij. De kleine kinderen waren natuurlijk ook welkom op deze feestjes. Ze vielen onder de tafels in slaap. Sommige ouders voedden hun kinderen anti autoritair op. Dat liep gruwelijk uit de hand. Ze molden het hele interieur. We maakten het meubilair zelf. bankstellen, lampen , bedden voor de kinderen, alles. Nu denk ik: dat was eigenlijk design.Speelgoed voor de kinderen zoals een glijbaan van aluminium. Je kon hem inklappen als een ladder. Ik zette hem in de winter gewoon in de huiskamer. Alle buurkinderen mochten nog een keer voor bedtijd komen ’roetschen’. Wij maakten van een onderstel van een kinderwagen met daarop een lege krat Amstel bier als zitje. Mensen werden hebberig en jatten het wagentje.We gingen geregeld naar onze stamkroeg. Dat voelde als een tweede thuis. We hadden niets te makken, wel veel dromen. Het kon alle kanten op, niets was te gek. We waren fan van de Beatles en de Rolling Stones. Nooit meer is zo’n goede muziek gemaakt als toen.
Beste Fiena, zou zo’n zeventiger jaren tijd nog eens terug komen?

Hallo B.
Je bent nu zelf in de zeventig en je jeugdjaren komen echt niet terug.