Beste Fiena,

Mijn verjaardag. Ik werd 71 jaar. Ik had me dus nergens op verheugd. Het zou de dag van The Passion worden in Roermond. Bij mij om het hoekje. Ik geef niks om The Passion maar het was een extraatje waar ik mijn gasten op kon trakteren. BNers van dichtbij zien. Mijn gasten zouden af en toe even gaan kijken en dan weer terug naar mijn feestje. Ik zag het al helemaal voor me. Toen kwam het virus en alle plannen verdwenen als sneeuw voor de zon. Het weer zou ook nog ideaal zijn geweest. Ik keek uit naar een verjaardag van niks. Geen bezoek maar wel telefoontjes en mailtjes en ansichtkaarten. Daar hoopte ik wel op. Nou dat kwam uit. Van 's morgens tot 's avonds aan een stuk ging de telefoon. Met allemaal lieve wensen. Ik had er druk mee. Sommige mensen kwamen aan de deur met bloemen, wij kletsten wat, zij in het portiek en ik in de huiskamer. De mailtjes verschenen ook een voor een. Ik kreeg tien kaarten. Dat was al jaren niet meer gebeurd. Terwijl ik dat zo leuk vind. Zelf stuur ik geregeld kaarten naar jarigen of zomaar. Ook steeds meer condelance kaarten. Gek genoeg vond ik het helemaal niet moeilijk dat mijn verjaardag de mist in ging. Ik was voorbereid. Normaal ben ik hevig teleurgesteld als iets leuks onverhoopt niet door gaat. Nu niet. Niet ziek worden overtreft alles. Daar doe ik alles aan. Een troost, ik heb al zeventig verjaardagen gevierd, eentje minder is dan minder erg. Met mijn dochter en haar gezin gingen we skypen. Ik zag hun en zij zagen mij. Dat had ik nog nooit gedaan. Ik verpeste dat moment door te zeuren over mijn vallen en hoe mij dat van slag had gemaakt. Jammer, maar ik hoop het nog eens te doen. Mijn zoon bracht een enorme bos tulpen van hem en zijn zus. Ik had 's avonds een goed gevoel over alle mooie wensen.

Beste M.W.
In de portemonnee scheelt het ook een slok op een borrel.