Lieve Fiena,

Ik heb het gevoel dat ik de greep op het leven verlies. Het lijkt steeds meer alsof ik in een wereld leef waarin ik doof en blind rondloop. Ik begrijp het allemaal niet meer. Mensen praten tegen mij maar ik weet niet wat ze zeggen. Ik kom mijn neefje tegen en hij zegt: ‘Hoi tante M. Hoe is het?” Vervolgens praat hij over een voice-mail, dat hij even moet sms’ssen en dat hij me een mms wil laten zien. Ik wist niet wat hij bedoelde en ben doorgelopen toen hij op knopjes begon te duwen. Ik ben op dat moment gewoon bang dat ik dingen moet doen die ik niet kan en niet snap.

Het verschil tussen internetten en mailen heeft mij nog nooit iemand aan het verstand kunnen brengen. Wanneer moet ik wat doen? Wat is een website of een e-mailadres? Heb ik dat ook? Hoe kom ik daar achter? Onlangs ben ik voor de bijl gegaan en heb een mobieltje aangeschaft. Eigenlijk is dat ding veel te klein voor mij. Ik moet speciaal een andere bril opzetten. Daarbij vind ik het een heel gedoe om alle knopjes van buiten te leren, Ik heb er dan ook geen gebruik van gemaakt met het gevolg dat dat ding nu aan mij een puckcode vraagt. Nooit van gehoord! Ja, wel van een pincode. Die heb ik. Van mijn bank.

Ik heb vriendinnen die alles geduldig gaan zitten uitzoeken. Dagenlang! Zo zit ik niet in elkaar. Ik heb er een hekel aan en ik ben er ook niet goed in. Te vergeetachtig.

Dan hoor ik weer iets over een adsl en isdn lijn. Dat schijnt allemaal sneller en goedkoper te kunnen. Ik waag me er niet aan. Van de andere kant: misschien héb ik het al, alleen ik weet het zelf niet.

Sinds kort ben ik aan het telebankieren. Dat heeft mijn zoon mij aangedaan. Moet ik leren inloggen. Het liefste laat ik dat aan anderen over. Ik heb wel een computer, maar die gebruik ik alleen als gemakkelijke typemachine. Meer niet.

Nu heb ik te maken met een provider en megabites, geheugen,branden en domeinen. De moeilijkheid is, als ik opgeef en me er niet in verdiep, drijf ik weg van de samenleving. Ik hoor er niet meer bij. Dat moet ik koste wat kost voorkomen.

Lieve Fiena, zie ik het allemaal te zwaar?

Beste M.

Ik kan helemaal invoelen wat u meemaakt. Ik zit ook in dat schuitje. Ik moet moeite doen om alles bij te houden. Ik hou van eenvoud. Ik heb geen afwasmachine, geen magnetron, geen dvd-speler, geen mobieltje. Niets van dit alles. Ik heb niet het gevoel dat ik dat allemaal nodig heb. Ik heb wel een computer. Daar werk ik mee. Die weg is niet over rozen gegaan. En eigenlijk, soms nog steeds niet. Maar ik ben er wel blij mee. Ik leer nog steeds bij, maar mondjesmaat. Het duurt een tijd vooradat ik me iets nieuws weer eigen heb gemaakt. Het zij zo. Ik ken mensen die hun baan zijn verloren omdat zij niet overweg konden met een computer. Zelfs meerdere mensen. Daar hoor ik niets over op tv. Het moeten er wel duizenden zijn. Ze hebben de aansluiting gemist en zijn verdwenen in de vergetelheid. Laat u dat niet overkomen!

Fiena