Beste Fiena, Sinds een half jaar heb ik een nieuwe vriendin erbij. Tenminste, dat denk ik. Ik heb haar leren kennen op een verjaardagsfeestje bij vrienden van mij. Ik ben 14 jaar getrouwd met mijn lieve man en heb twee kinderen. Zij is 20 jaar getrouwd en heeft een zoon. We raakten in gesprek en zij nodigde eigenlijk zichzelf uit bij mij. Ik vond dat prima. Nu komt ze regelmatig op de koffie als ze toch in de stad is en boodschappen doet. In het begin vond ik dit heel gezellig. Bij mij is het altijd de zoete inval. Na een tijdje viel me op dat ik van haar bezoek niet vrolijk werd. Ik kon niet goed de vinger leggen waarom dit zo was. Na haar bezoek zat ik er altijd wat verwezen bij en had een onbestemd gevoel van treurigheid en boosheid. Sinds enkele weken weet ik, geloof ik, waar dat aan ligt. Zij staat heel negatief in het leven. Niets en niemand is goed. De een heeft te weinig geld en de ander te veel. De een is van lage komaf en de ander meent zich wat omdat zijn vader een hoge pief is. De volgende gaat maar op vakantie alsof het niets is, Waar doen ze dat van? Weer anderen hebben, belachelijk genoeg, vier kinderen of hebben helemaal geen kinderen en zijn erg egoistisch. Ze kent ook mensen die teveel poetsen en ook weer die een varkensstal als huis hebben. Zo gaat dat maar door. Ik merk dat ik een heel eind met haar mee ga en geloof wat ze allemaal zegt. Op een gegeven moment kom ik gelukkig weer tot mijn positieven en probeer te relativeren. Ik ben doodmoe als ze weer weggaat. Ik ga ook twijfelen aan mezelf. Ze heeft veel kritiek op mijn vrienden en vriendinnen. Zie ik misschien alles te rooskleurig. Zijn de mensen over het algemeen niet zo aardig? Ik heb toch hele andere ervaringen. Ik heb een leuke vriendenkring. Zij niet, zij heeft alleen maar mij. Ik doe leuke dingen en heb ook nog fijn parttime werk. Mijn man en kinderen zijn schatten en we vormen een heel leuk gezin. Ik hou echt van mijn man. Ik weet ook wel dat hij zijn fouten heeft maar die heb ik ook. Zij ziet haar man eigenlijk niet meer zitten maar blijft getrouwd voor het gemak. Haar zoon woon al twee jaar niet meer thuis en laat zich heel weinig zien. Ik realiseer me dat ik best wel medelijden met haar heb. Ik denk dat ze eenzaam is. Ik weet niet hoe zij vroeger was maar nu lijkt ze verbitterd. Lieve Fiena, Hoe kan ik het beste met haar omgaan zonder zelf depressief te worden? Beste K. Je bent een vriendin en geen therapeute. Zij zuigt je leeg en je blijft met een rot gevoel achter. Kappen met die hap!